Aşk mı değil mi Şiiri - Ercan Keskin

Boşverdim hayata, sensiz geçen günlerde
Sırdaşım oldu siyah gecenin yalnızlığı...
Aydınlığı aradım kederli Şiirlerde,
Yine de dağılmıyor ruhumun karanlığı.

Ah! Ne zormuş, muhayyel sevgilinin sevdası.
Gözlerini düşlerken gölgesini resmetmek
Sesinin titreşimini, yüzünün anlamını
Hayalinde canlanan o kişiye benzetmek.

Benzer özellikler benzer davranışlar mı?
Bütünlüklü yapıda yapboz'u tamamlayan.
Ya da ata mirası genetik Yansımalar,
Referans değerler mi bizleri tanımlayan?

Belki de ruhumuzun en derinlerinden/
Süzülerek gelen baskılanası duygular;
Göreceli ve de saf aşkın biyokimyası/
Mı belirleyici karmakarışık olgular...

En katısı :Çevresel unsurlardan kaynaklı,
Kıramadığımız o köhne kalıplarımız,
Eleştirel düşünce altı tortularımız
Bize hata yaptıran; gerçek dışı sarmalı...

İçselleştirişmiş güzeldir aşık olunan.
Normal şartlar altında, çelişkiden uzak,
Apansızın yanan bir kıvılcım la tutuşan
Erdemli duygularla alevlenen çabucak...

Ne acıdır böyle bir aşka kavuşamamak,
Aşk mı değil mi yoksa yanılsama mı?
Bir şans tanımalı mı diyemeden vazgeçmek,
Yaşanmamış aşkların hiçliğine bırakmak...

Herkesin yarım kalmış, başlamadan bitmiş,
Muhayyel veya gerçek bir çok aşkı olabilir.
Ne onunla ne onsuz, sevmemiş veya sevmiş;
Her aşk dünyaya açılan bir penceredir...

Değişime direnir, hayatta kalabilir,
Onu ayakta tutan, karşılıklı değişim,
Birisi değişirken, diğeri değişmez ise
Korkma! tamamlanırmış paralel everenlerde...