Aşk mı Bu Bendeki Şiiri - Alperen Karadağ

Aşık mıyım ben? Bütün düşüncelerim, bütün yaşantım bu soru etrafında toplanmaya başladı.Ne hissettiğimi yada neyi düşündüğümü yargılar oldum. Gerçekten aşık mıyım ben? Yoksa bu bendeki bana sunulan sevgiye karşılıksız kalamadığım için bir minnet, bir saygı, bir karşılık verme göstergesi mi? Yoksa kendimi ona karşı borçlu hissetmem mi? Onu düşünmediğim zaman dilimi yok denecek kadar az...Sadece geceleri ayrıyız; Çünkü gece yalnızlığımla randevum var o soğuk odamda...Beraber olduğumuz anlarda ise her şeyden soyutluyor beni.O sıcak teni, gülüşü, kokusu; yaşadığım iğrenç dünyamdan alıp başka diyarlara götürüyor.İşte o an yaşadığımı hissediyorum.Yaşama bağlanıyorum.Bana duyduğu o sevgisi içimi yakıyor.Soğuk odam bir anda sıcaklığıyla dolup taşıyor.İşte o an senelerden sonra benimde uyuyabileceğimi, rüyalara dalabileceğimi anlıyorum.O ipek gibi yumuşacık saçları parmaklarımın arasındayken içim ürperiyor.Yüreği gibi tertemiz, saf, ışıl ışıl...Gözlerimi kapatsam yüreği avuçlarımda sanki..O kadar sıcak, o kadar hayat dolu ki...İşte o an yaşamak için benimde nedenlerimin olması gerektiğini düşünüyorum.

Acaba ben aşık mıyım? Ona karşı hissettiğim onca şeyden sonra yanılıyor olabilir miyim? Ya da ne bileyim bir vefa borcu ödeme biçimi mi; benim bu anlayamadığım duygularım? Bu denli soru işaretleri içinde tüm düşüncelerim boğuluyor sanki. Dalıp dalıp gitmelerim artıyor.Yanında dalgınlığım artınca; 'Hayrola! ' dürtüsüyle irkiliyorum.Bana, nedenini soruyor dalgınlığımın! Şaşkın bakışlarıyla basit bir soru cümlesi kuruyor: 'Ne düşünüyorsun? '... Ancak bu basit soru cümlesine verebilecek adam akıllı bir cevabım olmadığı için ben sadece tebessüm edip: ' Seni. Sadece seni' diyebiliyorum. O andaki yüz ifadesini görmelisiniz.Gözlerinin nasıl büyüdüğünü, o dolgun dudaklarını nasıl kemirdiğini.O ak pak minik elleriyle yorgun yüzüme tüm şefkatiyle dokunuşu görmelisiniz. O anda tüm masumiyetini takınarak beni nasıl cezbettiğini görmelisiniz... Bana olan sevgisinin yüreğine nasıl sığmadığını ve beni sarıp sarmalamasını...Oysa ben ona sadece 'Seni' diyebilmiştim. Yalanda olsa o anı geçiştirmek için 'Seni' diyebilmiştim. Onu düşünmem, hayal dahi etmem ona bu kadar büyük bir haz verdiğini inanın hiç fark edememiştim bu güne kadar... Bir insana böyle mutluluk vermek, onu heyecanlandırmak, içini sevgiyle doldurmak bana çok ağır geliyor. Ödeyemeyeceğim bir borcun altına giriyormuşum gibi. Sanki senet zamanları geldiğinde ödeyemeyip evime, eşyalarıma, kısaca her şeyime, hayatıma bir haciz gelecek gibi... Korkuyorum birgün bu emeğini, sevgisini ödeyemeyeceğimden... Onun bu sevgisi altında ezilip, yok olacağımdan... Hınca hınç korkuyorum.

Çevremdekiler değiştiğimi söylüyor. Bakışlarım daha bir anlamlı hal almış, kendime bakıyor ve en önemlisi de daha düzgün daha güzel cümleler kuruyormuşum. En ilginci ise babamın anneme: 'Bu çocukta bir şeyler var galiba' diyerek tebessüm etmesi. Gerçektende ben değiştim galiba. O bütün kötücül düşüncelerim yerini iyimser düşüncelere bıraktı. Eskisi gibi geçmişi, bitmiş aşklarımı düşünüp yüreğimi kanatmıyorum. Oturup gece yarıları onlara hitaben bir şeyler yazmaya kalkmıyorum. Terk edilişlerim aklıma hiç gelmiyor. Bana sunulan sevginin, aşkın sarhoşluğuyla daha bir mutluyum şu son dönemde...

Uzun zaman oldu. Sanırım bu zaman içinde ben aşkın gerçek anlamını unutmuşum. Şimdi de karşıma çıkan bu olguya başka anlamlar yüklemeye ya da başka anlamalara getirmeye çalışıyorum. Onu düşünmeden geçirdiğim zaman dilimi yok denecek kadar azken, her tavrı beni mutluluğa sürüklerken, kendimi onda temize çekip yaşama sıfırdan başlamışken, ona karşı hissettiklerimin AŞK değil de başka bir duygu olduğunu söylemem ya da düşünmem büyük bir yalan olur. Darısı benim gibi aşk yoksunlarının başına...