Aşk Mevsimi Destanı Şiiri - Kemal Bölükbaşı

Kor ateş düşmüştü yürekten öze
Şakıdım güllere dile sarıldım
En içten samimi verilen söze
Sevindim sazımla tele sarıldım.

Ayaz gecelerin sıcak sabahı
Eriyen düşlerin eyvahı vahı
Tutar mı aşığın en acı ahı
Maşuğu yitirdim ele sarıldım.

Yiğit bin yaşadı fırsat bir düştü
Seven gönüllerin feleği şaştı
Mevsim zemheride kara bir kıştı
Ateşi sönmeyen küle sarıldım.

Güneş pırıl pırıl açan çiçekler
İçimde sevdaya aç kelebekler
Kalbim kanatlanmış vuslatı bekler
Gün değil ay değil yıla sarıldım.

Canlanır tabiat dağlar ve taşlar
Her vakit zihnimde hayaller düşler
Tam bitti diyorken yeniden başlar
Geçtiğin caddeye yola sarıldım.

Heyecan dorukta nefesim hızlı
Aşktan haber almak ne kadar hazlı
Mektubun mazrufda o kadar gizli
Daha okumadan pula sarıldım.

Güneş sarı sıcak kaynadı kanım
Bekledim gelmiyor nerede canım
Sen yoksan yanımda eksik bir yanım
Çaresizim sağa sola sarıldım.

Aşkın ırmağına çağladım doldum
O eşsiz aşkına bir umut oldum
Hasretten ölmedim sarardım soldum
Ağaca yaprağa dala sarıldım.

Arz-ı Endamında eridim bittim
Kirpiğin kaşınla gözlerde yittim
Seni ilk gördüğüm anlara gittim
Saat ikiye beş kala sarıldım.

Hazan'dı son mevsim yaprak dökümü
Başladı ördüğüm aşkın sökümü
İp ilmek tutmuyor sevda bükümü
Astığın perdeye tüle sarıldım.

Kokun gelmez oldu poyraz'dan yel'den
Kader böyle ise ne gelir elden
Anladım hayır yok yaban'dan elden
Bastığın kilime çula sarıldım.

Böylece geçerken mevsimler aylar
Hatırdan çıkmıyor içilen çaylar
Bu destan son buldu bayanlar baylar
Demliğe bardağa bile sarıldım.