Aşk Mektubu XXIV Şiiri - Bahaettin Karakoç

'Az bekle' demeye utanırım
'Biraz daha…' sözü beni öldürür
'Hele kalsın…' demek ipe un sermek
Olacak anında olsun derim
Yüzümü yapacağım iş değil
Yaptığım iş güldürür.

'Şu olursa..' diye bir şartım olmaz
Görücü beklemek temelden sakat
Aşktan başka elimde kartım olmaz
Her 'acaba? ' girişime barikat
Yalanlar, yanlışlar harmanlandıkça
Felç olur hakikat.

'Şunu da isterim..' bir dayatmadır
Ve süresiz bir erteleme
Boşlukta kalan zamanı, zamandan saymam
'Çam sakızı çoban armağanı'
Süte incir sütü damıtırsın, olur teleme
Aşkla taçlanmayan imanı
İmandan saymam.

'Kim demiş, ne demiş, niçin demiş
Nerede, ne zaman ve nasıl? '
Sen cevap beklerken kervan göçüp gider
Kaybeden sen olursun her fasıl
Askıya aldığın süreç
Geriye doğru sayan bir süre olur
Ve çağın geçip gider.

Ey çağı hiç geçmeyen sevgili,
Her mola biraz daha geciktirir vuslatı
Benim acelem var, imtihandayım
Sevdalıyım, tez canlıyım
Ayaklarımın altından yer kayıyor
Başımın üstünden gök-çatı.

Yeryüzü, gökyüzü hareket eder
Sular, bulutlar ve yıldızlar
Rüzgârın kendisi harekettir
Yatarım-kalkarım bir yanım sızlar
Kuş yanım uçar gider
Bende kalanın hepsi sensin
Her sevgi bir berekettir…

Bahaeddin KARKOÇ (Aşk Mektupları - Dolunay Yay. 1999 / Ankara)