Aşk Mektubu XX Şiiri - Bahaettin Karakoç

Dön
Arkanı dönme yüzünü dön bana
Aştan, ekmekten, sudan ziyade
Muhtacım sana
Beni bu dünyaya
Niçin saldığının farkındayım.

Önce
Bezm-i elest'te yüzleştin ruhumla
Sonrası mühürlü bir damla
Toprak, su, ritim ve nur
Baştan sona evrensel bir mâcera
Hâlime güldüğünün farkındayım.

İrinli
Bir çıban gibi sürdürürken varlığımı
İçimde senin aşk tohumun yeşerdi
Çimdikleyip deştin çıbanımı
Anladım noksan yanımı
Yüreğimin sağaldığının farkındayım.

Yakam
Her zaman senin elinde
Çimdikle, çimdikle, daha çimdikle
Sana mezmurlarımı okuyayım içtenlikle
Bırakma yakamı ey sevgili
Karanlık sislerin, bulutların
Dağıldığının farkındayım.

Temiz
Tertemiz bir kaynaktan içiyorum şimdi
Has güzelliklere adadım gözlerimi
Gönlüm helâl çiçeklerden balözü toplar
Kanatlarım olmuş sevgi
Kefenim sırtımdaymış.
Yanımda taşıyormuşum tabutumu
Kırmışım nefs denen putumu
Bu bir kusur mu
Ölümün peşimden geldiğinin farkındayım.

Olsun
Takdirî ilâhî neyse o olsun
Alıştık ateşe, yağmura, kara
Büyük depremlere, acılara
Düşlerin parça parça
Öldüğünün farkındayım.

Ey sevgili
Gücümle orantılı olmayan yükü
Yüklersen omuzlarıma, taşıyamam
Kalbi dirilten aşkı ise
Hiç eksik etme benden
Hürriyetsiz yaşarım da
Aşksız yaşıyamam
Aklımdan geçenleri teşhirden çok korkarım
Kendim için saklanm
Ama senin ey sevgili,
Her şeyi bildiğinin farkındayım.

Bahaeddin KARAKOÇ – (Aşk Mektupları- Dolunay Yay. 1999 – Ankara)