Aşk Medresesi Şiiri - Hikmet Aslan

Aşkın;
Bana hüznü öğretti,
Asırlardır;
Hüznümü giderecek bir kadına muhtacım,
Başımı bir kuş misali
Omuzlarına yaslayıp ağlayacağım
Bir kadına muhtacım.
Cam fanus gibi,
Kırılmış, dağılmış yüreğimin
Her bir parçasını
Bir araya getirecek bir kadına muhtacım.

Aşkın;
Bana alışkanlıkların en kötüsünü öğretti,
Binlerce yılın gecesinin kapısını açtırdın bana
Bu dertten kurtulmak için;
Her tabibin dermanını denedim,
Her falcının falına baş vurdum.

Aşkın;
Bana evimi terk ettirdi,
Geceler boyu gözyaşlarımla,
Yollara, yıldızlara ismini yazdırdı.
Uslu bir çocuk olan yüreğimi
Sonunda deli gibi azdırdı.

Aşkın;
Beni hüzün diyarına girdirdi,
Senden önce hüzün nedir bilmezdim.
Bilmezdim senden önce
İnsanoğlunun gözyaşından ibaret olduğunu
Bilmemiştim bilmiyordum.
Ahhh şimdi anladım ki
Hüzünsüz insan;
İnsan olarak anılmazmış.

Aşkın;
Beni küçük çocuklara benzetti,
Tebeşirlerle duvarlara resmini çizdirtti,
Elinden şekeri alınmış çocuklar gibi
Sadece seni aradım seni istedim hep.

Aşkın;
Hayatımın tarihini değiştirdi,
Yüreğimde depremler,
İnkılaplar oluşturdu.
Beni ben olmak çıkardı,
Şimdi ne ben benim ne de sen sensin.
Değiştirmedik hiçbir şey
Bırakmadı bende aşkın. Bırakmadı.

Aşkın;
Gözlerimi kör etti.
Artık ne kimseyi görür
Ne beğenir oldu.
Nar çiçeği gibi kaşların
Gözlerimin önünden gitmiyor.
Sultanlar bile anlamsız.
Yüreğim sadece sen sen diyor.
Sultan kızı bile gelse
Artık umurumda değil

Aşkın;
Beni hüzün diyarına girdirdi,
Senden önce hüzün nedir bilmezdim.
Bilmezdim senden önce
İnsanoğlunun gözyaşından ibaret olduğunu
Bilmemiştim bilmiyordum.
Ahhh şimdi anladım ki
Hüzünsüz insan;
İnsan olarak anılmazmış.