Aşk Medeniyeti Şiiri - Osman Murtaza Gökdal

Önce söz vardı,
Hayat durgun bir su.
Üfleyince ruhundan bir parçasını,
Tamamlandı her şeyin manası.
Sulh bozuldu,
Araya girince fitne,
Aktı kan büyük bir hırs içinde.
Rahmet kesilince,
Sular dönüştü sele.
Sözün seferi bir büyük gemide,
Verdi mola sessizce,
Demir attı fırtına bitince,
Cudiye.
Meyvalar bekler,
Olgunlaşmak için yazı,
Bir serüvenin resmidir,
Anlatılan her yazı.
Derin bir vadi,
Ab-ı hayat,
Kadim ve kutsal,
Dicle ve Fırat.
Sıcak,kurak bir çölde,
Derin bir tevekkül içinde.
Issızlığın çığlığı,
Kabul oldu,
İbrahim’in duası…
Bir asa yol açtı,
Kara bahtı yardı…
Medreseye çevirdi zindanı,
Firavunun sarayı…
Kutlu bir müjde,
Mesih bu.
Meryem’in çocuğu.
Getirdi muştulu haberi,
Yeni çağların havarisi.
Karaydı gök,
Karaydı gönüller.
Kan,zulüm ve gözyaşı,
Zifiri karanlık çökünce,
Arza ve semaya,
En koyu anda,
Şafak vaktine merhaba,
Kurtuluşun habercisidir bu,
Aslında…
O’nunla esti
Rahmet rüzgarları,
Yanan yüreklere,
O’nunla yağdı rahmet,
Kurak topraklara.
Bir medeniyet kuruldu,
Sözün hükmüydü bu,
Şefkat ve merhametti bestesi,
Hak ve adalet güftesi.
Bir terazi bu iki kollu,
Bir kefesinde gündüz,
Bir kefesinde gece…
Zamanla birisi iner,
Diğeri yükselince.
Güneş doğudan yükseldi,
Karanlıktayken batı.
Işıklarını hiç esirgemedi,
Hep aydınlattı.
Doğdu geceye mehtap gibi,
Endülüs Emevi.
Masallarda değildi,
Zümrüdü Anka ve Kaf Dağı.
Sanat ve Aşk,
İşte orada,
El Hamra’da…
Kadın insan mı?
Yoksa şeytan mı?
Tartışırken batı,
Bağdat, Buhara, Şam ve İstanbul,
Okudu kainatı…
Bir medeniyetti bu,
Merhamet,adalet ve sevgi
Sac-ayağı.
Yüzyıllarca gönüllere hitap etti,
Taptuğun kulu ve
Celaleddin-i Rumi.
Havadayken
Terazinin kolu,
Tam bir zirveydi bu.
Bir umman bu,
Bir deniz.
Gönüllerden gelen tertemiz.
Gerçek mi? Yoksa hayal mi?
Dünyayı aydınlattı,
Şemsin aşkı.
Gün döndü,
Güneş döndü,
Döndü her şey,
İnsan ve fikir…
Şefkatin yerini aldı,
Demirden makine,
Her şey,
Hor ve her şey hakir…
Atlantik,
İnsanlığın gözyaşı.
Kuruldu yeni bir “medeniyet”
Limanlardan,
Kara bulutlar sararken
Afrikayı,
Terazinin diğer kefesi
Artık havadaydı.
Ekim devrimi tam bir rüyaydı,
Hayatı ve mutluluğu ıskaladı.
Medeniyet götürmek büyük bir
Yalandı…
Tıpkı kendinden öncekiler gibi,
Demokrasi havarileri,
Yağmaladılar soysuzca tarihi.
Yitirdi kendi malını,
Şarkın garip evladı.
Hata nerdeydi?
Neleri kaybetti?
Batır çuvaldızı başkasına,
Kendine ise iğneyi…
İğfal edildi zihinler,
Ve bir medeniyet tasavvuru,
Arama dışarıdan katilleri,
Çoğu doğunun çocuğu…
Yok edildi,
Sanat ve estetik,
Hem merhamet hem şefkat
Hem de hakiki Aşk…
Gün döner, dönecek yeniden,
İnsanı sınırlayan kalıplar eriyecek,
Hakikat’ın elinden.
Ve yeniden sözün hükmü sürecek,
Ve insanlık konuşacak o gün yeniden,
Huzur, nizam ve sulha doğru,
Seferi sürecek sözün
Budur yolu…
Saracak kalpleri sıcaklığı,
Şefkat ve merhametin,
Ve dünyayı aydınlatacak nuru,
Aşk Medeniyeti’nin…