Aşk Masalı Şiiri - Oğuz Kaan

İkimizde biliyorduk bal gibi
çocuk gönüllerimizle nasıl sevdiğimizi
ayrılığı bilmezdik
ya ben onda
ya o bende
karadutun altında
papatya fallarında
uykularımızda

böyle geçti seneler
oyunlarda güneşin altında
kavak yellerinin estiği yıllar
bir çift güvercin, çocuk tanrılar gibi
usul usul soluk soluğa
birimizin kolu ötekinin boynunda

..ve böyle acılardan habersiz
cennetde gezinirken
dünyanın sonu gibi
nedeni bilinmeden
olmaz böyle dur demeye
akılları ermeden
ayrılık geliverdi..

su oldu aktı zaman
kahretsin....
kırk yıl geçti aradan
turnaları beraber sayamadığımız
düşmeden yıldızlara bakamadığımız
çiçeklerden taçlar yapamadığımız
kırk koca bahar geçmiş aradan
o büyülü günleri bir daha yaşamadan

yaşamları boyunca
kaderlerinin değil ayrılık acısının attığı
haritanın en uzak uçlarında
aldıkları her nefes içtikleri suda
güneşin her doğup batışında
bebelerinin adında
yüreklerinin zaman zaman da olsa
azıcık mutlandığı her kanat çırpışında
açık havaya koşup
buğulu gözleriyle ufka tutunup
bir tatlı aşinalık aradılar hep
çocukluk yıllarından kalma

....bin yıl sonra
bir baraj inşatında
kemikleri
toprağın kat kat altında
birbirine yakın bulunsa
ürperir titrerdi onları bulan
hisseder anlardı elleriyle dokunan
aşkın böylesine şekilleşmiş
özlem acı ayrılıklarla beslenmiş
taa.. kemiklere kadar sinmiş
böylesi hiç görülmemiş
bu yeni tarifinden