Aşk Masalı Şiiri - Tülin Özgen

Bir varmış bir yokmuş diye başlayan aşk masalları hatırlıyorum. Sonları hep “ömür boyu mutlu mutlu yaşamışlar” sözüyle bağlanırdı. Çocuk aklımla düşünemezdim tabii ki, neden mış muş ekinin tüm masallara hakim olduğunu. Neydi masalın tanımı? Olması mümkün olmayan olağanüstü olayları konu alan edebiyatın bir türü. Zaten böyle olmasaydı son sözü ömür boyu mutlu yaşamışlar olmazdı da, belli bir süre mutlu yaşamışlar olurdu herhalde.

Sahi, neden ömür boyu mutlu olunamazdı ki. Bir zamanlar onu gördüğünde yüreğiniz yerinden çıkmak istercesine çırpınırken, neden şimdi kış uykusuna yatmış bir edayla kılını kıpırdatmıyor. Hatta daha da ileri gidersek, bir sıkıntı sarıveriyor kalbimize oksijen taşıyan kılcal damarlarımızı…
Toplumun gözünde aynı çatıyı paylaştığımız, beş gramlık ziynet eşyasıyla ve şahitlerin huzurunda verilen sözle birbirimize akitle bağlattırıldığımız.. Bağlattırıldığımız diyorum, aradaki aşkı veya birlikte yaşama ve paylaşma isteğini başka nasıl gerçekleştirebilirsiniz ki.
Toplumun gözünde gayri meşru duruma düşersiniz. İtilirsiniz. Hor görülürsünüz. Kanunların önünde de. Zina denir sizin gerçekten de tertemiz duygularla yaşadığınız dokunmalara, birleşmelere.
Eğer, yoksa cebinizde kırmızı kaplı defteriniz, yoksa parmağınızda o demir halka, yasaksınız her anlamda.
Oysa Aşkın yasağı olabilir mi? Aşk yasak dinler mi?
Deliler gibi başlayan duygulara neler oluyor sonra peki?
Neden, aşk yerini alışkanlığa ve zorunluluklara bırakıyor sonra?
Aşkın ömrü gerçekten de 3 yıl mıdır?
Aşk ve Heyecan kardeştir aslında. Heyecan, şıpsevdi. Heyecan maymun iştahlı, bir dalda çabuk sıkılır ve uçuverir başka dallara.. Aşk’ın da yapacağı tek şey kalır, o mekanda mezarını açmak ve başka bir mekanda doğum sancılarını yaşamak.

Peki sonra....

Adına yasak denen bahçelerde aşkı yaşayan, aşk yorgunu yürekler, sonunun hüzün ve hazan olacağını bilerek ateşle kavrulmuş günler.. Kor olmaya aday.. Küllenmeye mahkum..

T.Özgen