Aşk Mahkumu Şiiri - Sefa Birdal

Bembeyaz bir örtü kapladı tüm şehri.
Alabildiğine uzun sokaklar, alabildiğine sessiz.
Döne döne, yanlızlığıma vura vura kar yağıyor.
Bir güvercin üşüyor penceremde.
Ellerin üşüyormu aşkım?

Şimdi yırtık bir battaniye,
Bayat bir ekmeği paylaşıyor sokak çocukları.
Güneşe yaslar gibi yaslıyor,
Anne kucağına yaslar gibi sırtını birbirine.
Sokak çocuklarının elleri üşüyor.
Ellerin üşüyormu aşkım?

Dün gece düşümde yağmurlarla karşıladım baharı.
Her yan yeşillikler içinde, her yan çiçek bahçesi.
Ellerimde gül, ellerimde karanfil, seni karşıladım.
Ne tuhaf....! bu günse kar yağıyor.
Döne döne, yanlızlığıma vura vura.

Koca bir ateş var içimde, sönmez bir yangın.
Seni düşündükçe içimi ısıtan,
Çok uzaklarda olduğunu bilip içimi sızlatan,
Alev alev, için için yakan,
Koca bir yangın var içimde.

Ben aşk mahkumuyum,
Aşkının mahkumu.
Üç metre oda, beş adım volta,
Kalem, kağıt renkli fincan.

İğnelercesine bir istek geçti içimden.
Karlar üstünde koşmak,
Sokak çocukları gibi, soğuktan ellerimi oğuşturmak.
Ve geceyi yırtarcasına, utanmadan küfretmek.
..... koduğumun dünyası.

İlk yaprak yeni düşmüştü gittiğinde.
Up uzun çayırlar boyluyordu hırçın taylar.
Güller ağlıyordu gittiğinde, güller kanıyordu.
Bir yanım kanıyordu, ben hep susuyordum.
Şimdi ise kar yağıyor.
Hemde döne döne, yanlızlığıma vura vura.
Bir güvercin üşüyor penceremde.
Ellerin...! ellerin üşüyormu aşkım.

Bu sana son haykırışım,
Yemin olsun bu son.
Sesimi duyabiliyormusun,
Hissedebiliyormusun acımı.
Garip bir adam ağlıyormu her gece düşlerinde.

Aşkııım...! ben aşk mahkumuyum.
Aşkının mahkumu.
Üç metre oda, beş adım volta.
kalem kağıt, renkli fincan.

21 ocak 1994 / istanbul