Aşk Kuşatması Şiiri - İlhami Bulut

Kim demiş! yar dediğin, daldaki bir elmadır,
Yara-bere içinde; kaldı öbür yarımız;
Kucaktaki taşların, gözü hep o daldadır.
Adem’den beri noksan; noksandır bir yanımız.

Kısa sürdü ihtilal; zor oldu ayrılışın.
Havva olup gittin ya; sol yanım sancı taşır.
Hançer gibi çekersin, zuladaki bakışın.
Ezelidir bu hicran. Her gün bir yara kaşır.

Aşk nöbeti bizimdir,yaralı bir haldeyiz;
Taşı elle soysan da; gönle boyun eğersin.
Sürgün yeri burası, belalı bir yerdeyiz
Leyla gibi çözersem; bu cihana değersin.

Kerem-Aslı: nesebi; mahfuz bizim hissemiz;
Şirindir soyun senin. aşkın dağı yarmıştır
Güneşten evvel doğar, günü sarar sevdamız
Hiç gördün mü? bir ışık; yarı yolda kalmıştır.

“Gel gel” dedi,Mevlana; bu dergahın veziri
Civarında dönerim, hani senin ellerin.
Açıldı gönül gözü, kapandı eyyam devri
Gezdirdi yer yer beni, senin kara gözlerin.

Bazı; hoyrat kopardım, bir tomurcuk çiçeği.
Şeytan yazar nöbeti, hududumuz çok gergin.
Bahçe dolusu buket; ucuz öder gerçeği;
Hoş gelir davul sesi, bulunur yanlış dengin.

Arzu; geçmiş mihneti, aşk uzakta kalmıştı,
Şair eyler gözlerin, şimdi söze başlarım.
Sorardım; hep kendime, Kerem niye yanmıştı,
Kuşatıldım içerden, döküldü tüm taşlarım…