Aşk Kurşunu Şiiri - Serkan Erkan

Bir bilsen şimdi ne kadar uzaktayım,
Aramızda aşılmaz dağlar, uçurumlar.
Ellerim sema’ya kaldırıp ta yazdığım,
Yıldızlarla noktaladığım cümleler.
Yağmurdan mürekkeple karaladığım mektuplarım…

Sana hiç yollayamadığım emanetim kaldı bende,
Bakmaya doyamadığım,
Dokunmaya kıyamadığım,
Emanetim kaldı bende,
Taş bastım yüreğimin kanayan her yerinme.

Beklerim demiştin giderken ardımdan,
Bir sözle uğurlamıştın,
Bir bakışla veda ederken.
El sallamadım hiç giderken,
Arkamı dönmedim hiç, sen gidişimi seyrederken.

Nerden bilecektim bu kadar namert olacağını,
Hiç aklıma gelmedi beni sırtımdan vuracağı,
Her gün beklerken doğacak şafağımı,
Hiç aklıma gelmedi, sevdiğimin el olacağı.

Yar bilirken seni başka eller mi okşayacak?
Güz olurken gönlüme, seni başkası mı koklayacak?
Sevdiğim bana varmadı ya, şimdi kıyamet mi kopacak?
İçtiğim son sigara, çektiğim son nefes olacak.

Bir nöbetteyim, bir şarjör ağzında,
Namluya yakın gözlerim, isyanı haykırmakta.
Tetikte ellerim, usulca gözlerim kapanmakta,
Önümde son mektubun, bana ölümü hatırlatmakta.

Kar yağıyordu usul, usul üzerime,
Renkler beyaza bürünmüş, gecenin karası bile aydınlık.
Ayazında bir kış gecesi, yalnızım bir başıma yine nöbette,
Hava soğuk, şimdi cansız bedenim soğuktanda soğuk.

Üzülme sen hiç üşümüyorum,
Ne ayazına gecenin, nede korkusuna yüreğimin,
Titremiyor bile ellerim.
Öyle bir tebessümle donup kaldı gözlerim.
Dudaklarımda akan son gözyaşlarım,
Sana söyleyemediğim sözcükleri sakladım.

İstedim ki firar edip yanına geleyim,
İçimde yaktığın yangını nefesinle söndüreyim.
İstedim ki ben, seni yanımda götüreyim,
Kıyamadım sana sevdiğim, şimdi sevdamı ver de,
Ben bu kez, arkamı döner giderim…