Ask kurbani Şiiri - Sibel Demiroglu

Ey sevdigim..
Sen yere henüz düsmemis kar tanesi kadar temiz, yeni dogmus bebek kadar masum.
sen sicakligi daglari delip, denizleri asip, cölleri gecip bedenimdeki her hücreyi yakan
nerelere gidiyorsun?

ey kalbimin tek sahibi
sen gözleri okyanuslar kadar derin, mevsimler kadar degisken, toprak kadar hayat dolu olan
sen sesi en büyük buz daglari bile eritecek kadar büyüleyici, güzelligi günesin batisi kadar soluk kesici, isigi bu yer yüzünün her yildizindan daha aydin
nerelere gidiyorsun?

Ey öbür yarim
Sen kalbi altindan olan, ruhu ruhumu oksayan, bir karincaya kiyamayan
Sen sürünen cana destek olup ayaga kaldiran, tükenmis cana hayat veren, kanayan yaralari saran
Nerelere gidiyorsun?

Hani bir rüzgar gibi esip gitmeyecektin?
Hani dünya dönsede sen hep benim yanimda kalacaktin
Hani senin yanin benim yanimdi?
Nerelere gidiyorsun be sevdigim?

Biliyorum artik elimi uzatacak kadar yakin, ulasamiyacagim kadar uzaktasin
Biliyorum artik beni görecek kadar asik, beni göremiyecek kadar körsün
Biliyorum artik beni ömür boyu sevecegine yeminli, gitmeye kararlisin.

Ama sende sunu bilki
artik ben yasayan bir ölü
kendini kaybetmis bir asik
yüregi avucunda dönmeni bekleyen bir ask kurbani