Aşk Ki Şiiri - Müjgan Kızıleniş

bu bir bahar sabahında,dingin yeşillerde
kırçiçekleri toplamak gibi birşey değil.
kış günü uçurum kenarındaki kardelene vurulmak
ve denge diye sunulan dengesizliklerde
denge bulmak gibi birşey kendine.
dokunabilmek için kaçamadığın varlığına
boşluğa uzanmak gibi birşey.

bu öyle korkak göl sularında hayale dalmak,
içindeki dinginliğin rengiyle
ruhunu boyamak gibi birşey değil.
hiçbir adrese yerleşememek gibi birşey.
iskeleden koparmak düğümünü
açık denizlerde fırtınaya yakalanmak gibi birşey.
dolu dolu insanlar içindeyken
uzlaşma tasalarından sıyırmak kendini
tek duldanın o olduğuna inanmak gibi birşey.

bu öyle birşey ki
közlenmeyecek gibi deli deli yanan zeytin odununda
usulca sarılan kollarda üşümek gibi birşey.
tüm kapılarını açıp tüm zamanların
dışarıdaki ayazın üzerine yürümek
alev alev yanmak gibi birşey.

bu kendinden emin, bilgece birşey
koca dünyayı bulmak gibi karşında
acıyı sevmek acıyla yoğrulmak gibi,
acılarda kendini bulmak...bilmek gibi,
bazen zehir zıkkım yemek gibi sofrada,
ve daha çok bir iyikilik yaşanıyorluğunda.
.......
zavallı alışıla gelmişliğinde yitmek gibi değil alışkanlığın.

ve öyle birşey ki bu
her kim olursan ol
tüm asiliği ve asaletiyle,hiçe sayılamayacak,
kocaman varlığıyla bile onu hissetmeyene görünmeyecek birşey...
ait olmayan değil...tamamen insana ait olan herşeyiyle
verilmeyecek...bağışlanmayacak...hak gibi söke söke alınacak.
belki hep beklenecek binbir sabırla
belki yaşanamadığında karışacak seninle toprağa
sonsuzluğuna binbir kanıt gösterecek...bitmeyecek,
asla yok olmayacak...sürüp gidecek sonsuzluğa
özgürlük değil ki bu