Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Güzel ve özgün bir şiir beğenerek keyifle okudum can-ı gönülden tebrikler saygılar...Yeşilırmak Şiir Vadisi Grubu
çek nehirlerini
salma defne kokularını
dem vaktinin şarkılarını söyle bir başına
hurma dalıyla kestiğin bileklerimden
aşk kanıyorum bu şehirde
altın suyuna gömülüyor yaşlarım
dikiş tutmuyor artık yürek yamaları
uçurumlarımı bana bırak
çiçeksiz kalmasın toprağım
.......
nehir gibi bir şiir olmuş,
aktıkça duygu ayaklarımı yalıyor
ve ben yalın ve yalnız ürpertilerimle kalıyorum
Aşk Kanıyorum Bu Şehirde
kulvarsız atlar şahlanır
alacasına rengini
sürdüğüm gecelerde
o geceler ki
yedi şafak biat eder
kuşlar havalanır içimde de
sürülerine ulaşamazlar
alaca kuşu öter zamansız
ten toprağa kavuşmak ister
aysızdı geceler
ve düşler hep çıplaktı
anladım ki saf olan sadece renklerdi
HÜZÜN VE GECELER BİR LEŞİNCE BİR SEVGİ HARMANINDA ,GECENİN KOYNUNDA DUYGULAR MISRALARA ILIK ILIK İNER...DURDURAMAZ HİÇ BİR GÜÇ KALBE AKAN KANI..GECENİN RENGİNİ VE SEVGİNİN DERİNLİĞİNİ ANLATAN ÇOK GÜZEL BİR HÜZÜN ŞİİRİ OKUDUM...KUTLARIM SEVEN YÜREĞİNİZİ...SELAMLARIMLA TAM PUANIMI YOLLUYORUM...SEVGİYLE KALIN...SAYGILARIMLA...İBRAHİM YILMAZ.
Harikaydı dizeleriniz..insanı alıp götüren..sürükleyen güzellikte..tebriklerim..selam ve sevgilerimde
bu ne şahane dizeler bu ne anlamlı bu ne muhteşem dizeler adeta su gibi akıp gitmiş bu harika şiirinizi yürekten kutluyor başarılarınızın devamını diliyorum şair Turan çeliker
Bu ne güzel şiir...
Tebrikler
Derinlik fevkalade...
Yakalayışlar insanı ısıtıyor...
Teşekkürler...
uyum, esetik ve şiirsel derinlik mükemmel
kutluyorum yüreğinizi
kulvarsız atlar şahlanır
alacasına rengini
sürdüğüm gecelerde
o geceler ki
yedi şafak biat eder
kuşlar havalanır içimde de
sürülerine ulaşamazlar
alaca kuşu öter zamansız
ten toprağa kavuşmak ister
Gerçekten kanamış şiir Rengin hanım, imgeler çok güzel, dizeler merdiven gibi dizilmiş zirvelere, herkesi zirveye taşıyor, kaleminiz hep böyle koyu yazsın, tebriklerimle.
aysızdı geceler
ve düşler hep çıplaktı
anladım ki saf olan sadece renklerdi
..........................
Hüzün geldiği an yüreğe,
Gece aysız kalır.... Gün güneşsiz kalır..
Hüzün geldiği an mevsimlere...
Bahar çiçekleri intihar eder hüznün dizlerinin dibinde....
Hüzün geldiği an yaşama...
Mehtap ağlar doğmamış karanlıkların okları yaklaşırken ışığına...
Hüzün geldiği an DÜŞlere...
İşte sonunun geldiği andır ...
Düşlerde barınamayan hüznün öyküsüz kaldığı andır ...
Çok güzeldi.... SEVGİLER.....
severek okudum. şiir bilgimimn kifayet etmediğinden yorum yapamıyorum. bence maharetinize delil bir eser. başarı dileklerimle
Bu şiir ile ilgili 52 tane yorum bulunmakta