Aşk Kanıyorum Bu Şehirde

Aşk Kanıyorum Bu Şehirde

kulvarsız atlar şahlanır
alacasına rengini
sürdüğüm gecelerde
o geceler ki
yedi şafak biat eder
kuşlar havalanır içimde de
sürülerine ulaşamazlar
alaca kuşu öter zamansız
ten toprağa kavuşmak ister

aysızdı geceler
ve düşler hep çıplaktı
anladım ki saf olan sadece renklerdi

kül düştü günceme
serin bir dem akşamında
Eylül’ün yangını kesti yollarımı
sabah rüzgârlarının cilvesi
yangı dört bir yanda
yumru olmuş büyür içimde
altmış ikiye uzanan celsenin imzalarında
savunman batıyor tenime

arsızdı cümleler
ve düşler hep gerçekti
anladım ki egolara yenilmekteydi yazgı

acının doruklarında direndim
dirildim uğunun kovuklarında
sağu dolanmış dilimle
ölmemeyi öğrendim
hiç yaşıma dokunmadı mı ruhun
sağırdı bana, duyarlı yüreğin
feda ettiklerim yaktı dilimi
yalanlarını topluyorum zihnimde
aldanışlarım şiirlerimin sandık lekesi

adsızdı yalanlar
ve düşler hep aymazdı
anladım ki vurulma zamanı gelmişti atların

çek nehirlerini
salma defne kokularını
dem vaktinin şarkılarını söyle bir başına
hurma dalıyla kestiğin bileklerimden
aşk kanıyorum bu şehirde
altın suyuna gömülüyor yaşlarım
dikiş tutmuyor artık yürek yamaları
uçurumlarımı bana bırak
çiçeksiz kalmasın toprağım

ansızdı zaman
ve düşler hep aykırıydı
anladım ki ölüm sonsuzluğun adıydı

RENGİN ALACAATLI