Aşk Kalbe Bir Küfe Şiiri - Savaş Barha

Müsaaden var mı, dedim.
Neye, dedi.
Ölmeye, dedim.
Hayır, dedi.
Ama yapamıyorum, dedim.
Neyi, dedi.
Yaşamayı, dedim.

Sustu.
Bende sustum.
Başımızı eğdik.

Ayaklarımızın arasından geçen
bir ateş karıncası
kendinden büyük bir ekmek kırıntısını
yuvasına sokmaya çalışıyordu.

Bak, dedi, şu karıncaya.
Karınca mı büyük
yoksa taşıdığı yük mü, dedi.
Taşıdığı yük, dedim.

Yine sustu.
Biraz durup gülümsedi.
Kalktı, gitti.

Köşeyi dönerken
dönüp baktı.
Tekrar gülümsedi.

Ben hâlâ
ondan arta kalan
yanımla kalakalmıştım.

Ne demek istediğini
o son bakışında anladım.

Başımı eğdim,
ağladım.