Aşk, Kadın ve Şair Şiiri - Yenal Karavel ...

Kadın sordu Aşka,
Aşk diye diye kıvranıyor insanlar.
Sen kimsin nesin?
İn misin, cin misin?

Bazen diyorlar ki?
Aşk yok artık,
Aşk ne demek,
Yoksa aşk sevmek mi?
Sevda mı demek?

Eskiden şöyleydi aşk,
Böyleydi aşk!
Neden benim kapımı çalmıyorsun?
Ne olurdu gelseydin yerleşseydin baş köşeye,
Ben de ağırlasaydım seni,
Baş tacı etseydim,
Eski aşkları arar oldum dedi kadın…

Aşk gülümsedi, dile geldi.
Yaz dedi Yenal yaz,
En iyi sen yazarsın benim kitabımı.
Senin kalemine yakışır,
Aşkı yazmak diyerek çekti içini oflayarak…

Başladı anlatmaya…

Aşk yaşam biçimidir,
Yaşamak içindir.
Sevdiğine koşulsuz teslim olmaktır.
Karşılıksız, beklentisiz sevmektir,
Aşk bütünleşmektir…

Aşk;
‘’Cinsiyet meselesi değil,
Şahsiyet meselesidir’’…

Ruhla yaşanır,
Tutkuyla şahlanır,
Sevgiyle beslenir,
Bahar gibi gülümseyişle keyiflenir,
Huzurla demlenir…
Ay ışığıyla, yıldızlarla, güneşle,
Yağmurla şekillenir.
Gün batımıyla nefeslenir…

Aşk,
Her yürek atışında,
Kendini ateşe atar.
Fırtınayla savrulur,
Rüzgarken meltem olur durulur,
Yüreğini kurşunlara karşı korur…

Sevdiği için,
Kendinden vazgeçer,
Gerekirse ruhunu soldurur,
Yürekte can bulur,
Ömürlük olduğunda insanı yeniden yaşatır dedi aşk…

Aşk;
Kendine olan saygıdır, erdemdir,
Gözü kördür,
Kulağı sağırdır ama!
Sevdiğinin nefesinde,
Nefessiz kalırken bile.
Ölüme aldırmadan,
İnsanları gülümsetirim dedi aşk…

Hayretler içinde yazdı Yenal…
Yaz dedi şair yaz,
Bitmedi daha…

Oysa insanlar,
Kaprisleriyle,
Kıskançlıklarıyla,
Benim adımın arkasına sığınarak,
Bezen menfaatleri için,
Bazen cinsel istekleri için,
Yaşadıkları günlük, haftalık ucuz ilişkilerle,
Benim adımı kirletiyorlar dedi aşk…

Aşk adına kızardı,
Utanarak yazdı Yenal…

Aşk,
Burukça gülümsedi,
Parmak izi gibiyimdir.
Her yürekte farklı yangın yerim olsa da,
İki kişiyle yaşanırım…
Yaşanırım ama,
Ruhum tektir benim…

Benim de olmazsa olmazlarım vardır,
Ben sevgiyle beslenen,
Saygıyla yaşanması gerekenim…

Kendimi ruhumla yenilerken,
Özgür alanları severim.
Ruhu olanı severim,
Çizgisi olan insanlar da beni sever…

Özgür alanlarla,
Yenilenmesi gerekenim,
Yaşamasını bilene ise bir nefesim…

Hayata sevgiyle tutunur,
Tutkuyla bakarak ruhumla sevişirim…

İbadet etme şeklim ise,
Tüm kötülüklerden arınmış,
Kutsanmış duygularla,
Tertemiz bir yaşam biçimidir, dedi aşk…

Aşk olunca yürekte,
Sarısı olur hüzün kokar,
Kırmızısı olur ateş gibi yakar,
Beyazı olur masumlukla bakar,
Papatyadır sadece seni seviyorum çıkar…

Aşk,
İnci tanesi olur,
Derin dehlizlerde yaşar.
Aşk ruhtur,
Yürek yıkar,
Yürek yakar…

Yaşamasını bilene ise,
Ömürlüğümdür,
Beni yaşamaya,
Bir ömür yetmez dedi Aşk…

Gülümsedi, iç çekti,
Ne zormuş seni anlamak,
Seni yaşamak aşk...

İyi ki;
Aşka aşığım diyerek,
Yalnızlığı tercih etse de,
Anka kuşu misali,
Aşkın küllerinden,
Yeniden doğdu Yenal…