Aşk kadın Şiiri - Tevfik Çilsoy

Saat gecenin bilmem kaçıncı yarısı
Bölünmüş uykulara teslim oldu bütün sabahlar.
Benden başka herkes duydu sesini,
Belki de en hayran öğrencin ben iken
Bir ömür seni dinlemek isterken
Kırk yıl kölen olmaya bir harf dahi bulamadım.
Aşk kadın gidişine yazdığım şiir baya tuttu
Yazan bütün gazeteler, dergiler çok sattı
Hatta levhi mahfuzda bile yazdı
Yine seni getirmeye yetemedi,
Yine sana haberim ulaşmadı, ne acı.
Bu akşam gördüğüm her dilenciye
Seni dilesin diye her şeyimi verdim
Son kırmızı ışıkta bir baktım beş kuruşum kalmadı
İşte o an anladım gelmeyeceğini
Hiçbir çığlık dönüp arkana dahi baktırmadı.
Her gelen geçene sordum
Hangi acı daha büyüktür
Hangi yol daha uzak
Hangi kalp daha taş
Beşiktaş'ta kaldırımda uyuyan adam mı daha rahat
Yoksa her gece yatağında
Gönlünde yarası olan ben mi?
Bir ömür diledim hep
Sonsuz olmasın fakat sensiz de olmasın diye
Temiz bir kalbe sahip olanlar bile
Bu duayı kabul ettiremedi hiçbir dine.
Aşk kadın nerdeyse varlığın bulamıyorum
Bir kaya oluyorum yosun örtüyor bedenimi
Bazen bir bank oluyorum insanlar gelip geçiyor
Vitrinde bir genç kızın en sevdikleri
Hayal dünyasında bir dilek olsan da
Hiçbir tren senden geçmiyor
İnsan bari 500T güzergahına çıkar
Sana ulaşmıyor bütün yollar
Bütün çocukları sevmek kolay
Her kılığa girmek kolay
Dağlar denizler yer gök bir olması kolay
Her şeye aklımı ikna ediyorum
Bu sonsuza uzanan yollarda emin ol
Hiçbir şey sana ulaşmak kadar zor gelmiyor.
Aşk kadın dedik ama bu kadar zor olacağını bilemedik
Bir çocukta gülüşünü buluyorum mesela
Yıldızlar gözlerini andırıyor
Sonsuz bozkırda bir buğday tarlasında
Tenini kokluyor ama yine sana ulaşamıyorum.
Yoruldum aşk kadın işte tam şu an
Bir umut son nefesim gelir misin diye
Bir kara bela yokluğun inceden inceye.
Kör olsam gözlerini yine görürdüm
Sağır olsam sesini yine duyardım
Belki doğmamış bir çocuk olsam anne karnında
Ben yine doğuştan adını sayıklardım.
Zor kader bu biliyorum
Seni unutmak kolay olmayacak.
Ağır bedenim artık yorgun düştü
Koşmak istesem de koşamıyorum
Sen varsın diye insanlığın içinde
Kahrolası kötülüklerine bile kızamıyorum
Ve en çok rüzgarı kıskanıyorum
Kokunu içinde taşıyor diye
Ve bir o kadar da seviyorum
Bir parça da olsa seni andırıyor diye.
Süleymaniye'nin isli odasının mürekkebini bana verdiler
Ancak o yeter dedi bin alim sevdamı yazmaya
Sana yazılanlar hiç bitmeyecek
Ve kıyamete kadar seni yazacağım yorgun düşsem de
Düşlerimde sana ulaşacağım.
Şiirlerle sonsuza kadar yaşayacaksın aşk kadın
Bu da benim sana ölümsüzlük hediyem olacaktır.