Aşk İnsanı Şiiri - Aşk Aşkın Şehri Ordu

Ben seni sevmiyorum, yaratıyorum.
Çünkü aşk dediğin şey bir buluş değil,
Bir yaratım eylemidir ve aşk yaşıyor,
Çünkü onu ben yarattım.
Sen benim için bir liman değilsin.
Fırtınayı seviyorum,
Çünkü rüzgârda ne kadar güçlü olduğumu hatırlatıyor bana.
Çınar mı? O sabit durur. Ama ben?
Ben rüzgârım, kök salmadan da var olabilirim.
Özlem mi? Ah, o zavallı kelime…
Benim için bir yara değil o; Bir zafer.
Sana duyduğum özlem,
Sahip olmadığım halde seni her şeyden fazla taşımaktır içimde.
Bu bir eksiklik değil fazlalıktır.
Ben taşarım. Çünkü içim seninle dolu.
Zaman mı? Beni sınırlayamaz.
Her anım seni ilk kez sevdiğim andır.
Ve her tekrar yeniden doğuşumdur.
Ebedi dönüş dediğin şey bu işte:
Aynı aşkı binlerce kez yaşayıp
Her seferinde ilk defa yanmak.
Aşk zincir değil, kılıçtır keser, biçer,
Ama en çok da kendi kalbimi parçalar.
Ve o parçalarla bendeki seni inşa ederim.
O zaman ben sen olurum.
Çünkü aşk dediğin şey bir teslimiyet değil. O, en büyük isyandır:
Kaderin bile diz çöktüğü yerde ayakta durmaktır.
Aşk