AŞK’ın Vakti Sonbahar Şiiri - İsa Yılmaz

göğün mavisi kül renkli bulutlarla kapalı
pencereden içeriye bir sonbahar rüzgarı doluyor
beyaz perde şaşkınlıkla salınıyor
yaz ortasında bu soğuk poyraz da ne
güz erken mi gelecek nedir
ayrılıklar yaşayan kalbim gibi
vakitsiz hüzün mü tadar İstanbul

burası yalnızlıkların manyetik kutbu
yaklaşmayın, diyor içimdeki adam
ve haykırıyor çevirip bakışlarını göklere
es rüzgar başladığın işi bitir
sadece yaprakları dökme
ağaçları da kökünden götür
böyle çırılçıplak bir şeye benzemiyor manolyalar

unutmak isterken anımsayan kalbim
aç kapılarını poyraz dolsun içeri
sürüklesin geçmişten kalan her şeyi
bu yaz erken bitti şimdi vakit sonbahar
gemileri indir hadi denizlere
yelkenleri dolduracak rüzgardan çok var
çevir bakışlarını sonsuzluğa
yalan dünyanın kalbine yolculuk var
anlamaz mısın, görmez misin, duymaz mısın
giden bir başkasını bulmuş derler
ihanet için çalıyor şimdi çanlar
inan bana vakit aşk için sonbahar…

20.Vıı.09