Aşk'ın Kitabı Şiiri - Fatih Aktaş

İki elimle bir aşkı doğrultamadım sana,
Peki iki elim miydi tutmayan
Yoksa aşk mıydı sana doğrulmayan?

Biliyorum ne zaman bir sapa balta olmaya kalksam
Hep elime yüzüme bulaştırırdım zaten.
Seninle aşkımız da erken doğan çocuk gibiydi
Dokuz ayı beklemeden isim koymuştuk doğmamış çocuğumuza:
Ben ‘sevgilim’ demiştim, sen ‘çıktığım’ demiştin.
O ne sevgilim? Türkçeye yeni duygular mı eklendi yoksa?
Neyse galiba biraz geri kafalıydım bu konularda,
Kusura bakma.
Erken yaşayan erken yaşlanır diye ağır ağır işliyordum hayatı
Ama seninle her anımda düşük umutlar doğuyordu hayallerimizden.
Hatırlarsan nikahımızı bile kıymamıştı imamlar
E ilahi adalet bu olsa gerek:
Nikaha değil bana kıyamamıştı onlar…
Ve sen gitmiştin, yüzüm solmuştu.
Gerçi ben alışkındım gidenlere ama
Böyle ‘sokak ortasında annesini kaybeden bir çocuk gibi’ kalmamıştım hiç hayatın ortasında…
İşte o günden beri, kendime gelmeye çalışıyorum
Ama hep sana gidiyorum umarsızca.
Bu gece de sana uğradım galiba geçerken;
Gözlerime yağmur ilişmişte biraz…
Bir de bu gece damlaya damlaya sel oldu gözyaşlarım ve boğulduk birlikte,
Ne yapayım birlikte olduğumuz resim yastığımdayken uyumuşum yine…
Şimdi senden kalan son anı o olsa gerek
Ne zaman baksam o son hatırana içimde bir çocuk dile geliyor
Hani ilkokula yeni başlamış gibi:
‘’bugün ilk günüm elimden tut aşka götür beni anne’’ diyor.
Ve koyuluyor zil sesini beklemeye aşkın
Ama bilmiyor tenefüsü olmayacak duyguların…
Öyle işte sevgilim
Sen gideli beri her şeyi elime yüzüme bulaştırıyorum
Devrik cümleler aşılayıp kağıtlara, acı dolu sözler biçiyorum…
Unutmadan; aşkın kitabı yazılacak diye bir hurafeye inanmışsın
Ve bunu yapmamı bekliyormuşsun benden
Söylesene sevdiğim bana yaşatmadığın şeyi nasıl yazayım?

(14.10.2011 – 02:25)