Aşk İle Ömür Şiiri - İbrahim Halil Demir

Omuzunda çile heybelerini taşıyan adam,
Zorlanarak yürüyordu ağır ağır.
Onu her gördüğümde zonglardı kafam,
Gözlerim yorulur kulaklarım işitirdi ağır.

Sokulmak istediysem de yanına izin vermedi,
Gücü kuvveti yerinde değildi, içi içini kemiriyordu.
Bahçesinde mevsimlerin sevda gülleri bitmedi,
Elinde sevda merhemi küllenmiş aşkı ile yarasını sarıyordu..

Gözlerine bakınca hemen o an başını çevirdi,
Belli ki benden bir şeyler gizliyordu
Genç iken nice babayiğitleri gülü için devirirdi,
Gözleriyle insan olmayanların yüreğine korku salıyordu.

Tanıyor gibiydim bu adamı havsalımı zorladım.
Sevda maratonunda çok deparlar yapıyordu,
Sevda mangalından bir tomar ateşle yüreğim dağladım.
Girmişti çıkmazlara bir sokaktan bir sokağa sapıyordu.

Herkesin hayran olduğu o adam epeyi çökmüştü,
Oysa varını yoğunu sevdiğinin yoluna dökmüştü.
Herkes onu ve sevdasını anlata anlata bitiremiyordu,
Fırtına olmuş sevda yolundaki dikenleri kökünden sökmüştü.

Şimdi acınacak bir halde ne sevdası kalmış ne de yakışıklılığı,
Bu hale gelecek adam mıydı soruyor birbirine herkes.
İnsanı derinden üzüyor eski güzel yüzünün şimdiki kırışıklığı,
Onun bu halinden ders çıkarmalı ibret almalı herkes.

Yinede vazgeçmem sevdanın en zorlu yolculuğundan,
Hüzün verse bile, yüreğimin derinliğinde sevdam sürecek.
Dal budak sarıp filizlenecek sevdam hiçbir şeye aldırmadan,
Yeter ki yaşanan sevdalar karanlıklara ışık tutsun.
21/06/2006