Aşk İki Kişiliktir Herzaman

Aşk iki kişiliktir.
Bir sen, Birde gölgen
Yanındaki gölgeni sen, onu erkek olarak görürsün ama yanılırsın.
Gerçek kişiliğini göremesin içindeki,
Aşk bu, gölgen çok olur yanında,
ışıkta çok oldukça kimse boş ampulde yalnızlığın ışıgı olmak istemez hayatta...
Sana baktığımda, yanında sana sarılmış, sana bakan, seninle yürüyen o kadar kişi gördüm ki ben ,
Bir an olsun patlatım kurtulmaktı derdim.
Sabah seni düşündüğümde,
Bügün güneş çıkacakmı gökyüzünde diye hep bakardım dışarıya,
çünkü güneş, herkezin gölgesi olur, yakasına yapışırdı,
Senin yanındaki kişileri görmeni sağlardı,
Ama sen genede farketmezdin o gölgeleri.
Hep masum görürdün onları,
O gölgeleri hep savunurdun,
Korurdun başkalarından.
Bu hayatta güneş herzaman adaletim olmuş,
Gecem ise,
Senin evinin önünde yalnız oturmus hep seni beklerdim kapında,
Arabaların kaldırdığı tozları yutmam gelirdi aklıma.
Bir an olsun sen gelmeyince yanıma,
Evine çıkasım gelirdi ansızın aklıma,
Ama çıkamazdım yanına,
Güneşim yoktu yanımda
Günlerim hep böle geçti,
Hep yalnızlığımı düşündüm kapında,
Sevdalarım oldu gelip geçici,
Ama kesinlikle kimseyi fikirlerinden yargılamadım.
Adaletim okadar kapsadıki kalbimi,
Ne yapalım.
Aşk için girersin savaşa, adaletle yönetirsin aklını ve karşındakini.
İşte Sen doğru insanı bulunca kalbin atıcak,
Kalp ritimlerin değişecek, ben hayal mi görüyorum diye,
Her zaman ileriye bakıcaksın.
İşte aşkı bulduktan sonra bizede ışıkları söndürmek kalıyor geride.
Gölge herzaman yanında ve yönünü belirleyen bir görünümdür.
Tek Aşk olmaz, Sen le beraber Hep ikincisi olmuştur gölge,
Aşk iki kişiliktir.
Sen ve gölgen,
Gece gölgen kaybolduğunda yalnızlığı hissedeceksin benim gibi.
Aşk iki kişiliktir.