Aşk, İki Kişilik Rezaletmiş

sırtımdaki bıçağın kanları damlıyor
kan kırmızı şimdi yüreğim
gözlerim, düşlerim, ellerim
anbean tükeniyor hislerim
alev alev yükseliyor feryadım
gökler tutuştu imdadımdan
“neden” diye bir soru yankılanır semada
kıyameti kopartır mı bilmem ama
yıldızlar bu ah ile kayar mı hiç durmadan
dökülürler mi insanlığını kaybetmişlerin başına
ben bilmem sonu gelmiş midir zamanın
kovalamacası bitmiş midir
akrep ile yelkovanın, bir de saniyesayanın
kainat saatinin kalbi tükenmiş midir
İsrafil süra üfledi üfleyecek midir bilmem
ama ben, ama ben tükendim
tekliyor yüreğim, kesik kesik şimdi nefesim
gaybın perdeleri aralandı aralanacak
birazdan tüm geçmişim ayaklarımın önüne serilecek
eyvah, kim bilir kaç kez daha aldatılmışım
kim bilir kaç kez daha yanılmışım, aldatmışım
eyvah ki eyvah.. bir yalana ne de çok inanmışım
aşk dedikleri şey iki kişilik rezaletmiş meğer
meğer iki kalplik yalnızlıkmış: aşk
dudaklarımıza dokunanmış bir içimlik zehr-i asel
rüyalarla uyumak, kabuslarla geceye mahkum olmakmış
güneşi şafakta değil, kızıl ufuklarda batarken görmekmiş
ihanetin kızıllığında sarhoş olmakmış
meğer sırtından bıçaklanıp da yere düşmekmiş
ama “neden! ! ! ..