Aşk İçin Yanan Volga Şiiri - Turgut Koçak

AŞK İÇİNDE YANAN VOLGA
YA DA HIPOKRAT YEMİNİ YALANLAR

Nereniz ağrıyorsa canınız ordadır
Dervişseniz pervanesiniz
Akıl toza bulaşır
Düşünemez olursunuz kör bir kuyuda

Arsız yüzlü periler masaldı
Ben Himalyalar’da kar adamıydım
Bir ayağım bir kıyıda bir ayağım öbür kıyıdaydı
Gündüzlerim kırmızı gül gecelerim MAYIS’tı
Kırmızı gülün ve MAYIS’ın senfonisiydim
Gülüşüne gölge düşmüş bir Donkişot’tum
Bir Felluce’deydim bir İstanbul’daydım
Canımı ateşlere sürerdim
Yaralıydım Taksim’i yasak etmiştim kendime
Yaralarımı açmazdım
Buluttum da bir serçe kadar ağırdım
Kimse gezdiremezdi yüreğimi

Ne gecenin sahibi vardı ne de sabahların
Toprak ki yarasını hiç açmazdı
Aşkını söylemezdi
Sessizliğin içinde kırılan camdım
Gülmeyi unutmuştum
Benimle birlikte rengini yitiren bir balıkta ölmüştü
Gözlerim nergizdi saçlarım buluttu
İçime ağlardım
İçim çocuktu

Uzak dağların yanıp sönen ışıkları yoktu
Umut ediyorduk ki kelebeğin kanadı
Mevsimlik değildi
Pinokyonun burnu küçüktü
Barlarda sabun köpüğü yalanlar içiliyordu
Kemanlar bir aşk suretindeydi de
Arka sokaklardan geçemiyordu

Uykudaydı koca Ankara gri ve pusluydu
Asya steplerinde ay tutulmuştu
Kentlere karanlıklar dalmıştı
Ünledim aşk içinde yanan Volga’ya doğru
Yazıtların güzelliği vardı bu Ekim kentinde
Ama teller kesikti

Bize hüzün veren dağların eşkiyadır en uzun tepeleri
Bir hevestir İstanbul’un arka sokaklarını yürümek
Allıktı vitrinlerine bakmak Beethoven dinlemek
Ola ki yıllanmış şaraptır saçlarını denize atan kızın gözleri
Komünist olmak her coğrafyada aynıdır
Yalnızlık her yanımızdır
Çocukluk yanımız kırıktır
Düşlerimiz balkonlardan düşüp kırılan bir saksıdır
Üzüm gözlü mendil yüzlü çocuklar ki öksüzdür
Hipokrat yeminidir yalanları yaratanların namusu
Bedenlerini sıkarken pırıl pırıl
Kiraz dudaklı asilerin
Beyoğlu yalan aşklar satmakta
Çiçek Pasajı kalamar tüketmektedir