Aşk İçin Şiiri - Erhan Pınarbaşı

anlara sığınıyorum
masal
sen gidince pencerelere iniyor
gece
camların ardında
desen oluyor yüzüm perdelere
öylece kalıyorum
yüz yıllar boyu
kendimin zindanı sığındığım her yer
senin yalnızlığın
sessiz
çıkıp gidiyorum hücremden
kırılmaya yüz tutmuş bir camın ardına kadar
uzuyor zincirim
aralayınca perdeyi
tül
ay
yıldız
yıldız
Samanyolu’na saçılıyor
gözlerin
ıslak
ellerin

küçücük ellerin bir papatya kadar ince
ve çıplak
üşüyor
sensizlik
bir odalı cehenneme dönüyor…

iki heceli bir sözcüğün heceleri kadar
yakın evin
çıkıp gitsem
(ceza) evim
sonra yokum
ne kendimde ne de kendimden öte
yasak hem de günah
gelenekçi korkak
suçumun cezasını
ağırlığımı çekecek urganlar
hangi yıldıza sallasam tekmeyi
kendim
gülüyor bir kenarda
ipin ucunda sallanan
ölümün sonsuzluğu
yalnız değil