Aşk-ı Tebessüm Şiiri - Önder Çakırtaş

Tahavvül eden toprağın rayihası anımsatıyor,
O’nun gülümseyen gözlerini…
Toprağın tenine dokundukça her yağmur jalesi,
Hissediyorum çehresinin yüreğimdeki mütemadi yerini…
Mevsimler tebeddül ederken, gözlerinin rengi değiyor gözlerime…
Bazen maviye, bazen yeşile çalan…
Unutamıyorum,
O’nun aşkı anımsatan tebessümünü, laleyi koklarken,
Bahar sabahının saadetini toplayan…

Sanki sevda handeleri tuzak kurmuş gözlerime,
Ne sezinsem, neye dokunsam, nereyi seyre dalsam
Tebessüm ettiriyor, O’nun mevcudiyeti, göz bebeklerime…
Mazinin yadigârlarını gösteriyor O’ndan kalbime sirayet eden gülümseyişleri,
Mecalsiz bedenime…

Unutamıyorum,
Sızlayan kalbime oksijen olan nefesini içime çekerken
Sevdalandığım tebessümünü…

Kurmak çare midir
O’nun heyula varlığının ‘benle dans ederken’ düşünü?
Yoksa unutmak mıdır tek deva,
Elimden usul usul elinin göçüşünü?
Bırakamıyorum,
Hayallerimi nakşeden tebessümünü…
Lakin özlemek zaruri belki,
Bir sonraki gecede, tebessümüne meftun olduğum
Gamzelinin rüyama dönüşünü…

Kahroluyorum vuslatı olmayan gülümseyen gözlere,
Ferhat ve Şirin’deki gibi ukde kalan…
Kalbime saplanan buruntunun şiddeti yansır
Biçare kalan ıssız sözlere,
Her bir harfi çıkmaz labirentlere açılan…
Tebessüm ediyorum,
O’nu—bir an bile—hatırımdan çıkarmadan…

Ve
Özlüyorum,
Benzindeki gamzelerini O’nun…
Özlüyorum,
Tebessümünü, âşık olduğum,
Âdeta kalbim Leyla, gözlerim Mecnun…