Aşk-ı Tabiat Şiiri - Yılmaz Erbay

Karanlığı yırtan pençelerindi,
Ayrılmıştı gün batımı çoktan.
Bir bardak suyuna hasrettim,
Islattın beni sırılsıklam.

Bir yaprak düştü yere,
Yer inledi görünce.
Seni toprak bile sevdi,
Ölürcesine.

Dağ ayağa kalktı heybetlice,
Hee Heeyt dedi...
Benim Aşkım yüce.
Kuş olup uçsan bile;
Görürüm, yüksekten öyle.

Yollar vazgeçti eğrilikten,
Git gidebildiğince..
Atmam seni kalbimden.
Sen her gün benimle olsan,
Ne zift akar gözümden,
Ne de siyah katran.