Aşk-ı Sürgün Şiiri - Ayşe Uçar

bahçede puslu tozlu ayvan
geçip giden günlere yanık özlemlere eyyam ola
dilleri dargın güllerin ahına yaban hoyrat bir el bülbül
ruhumdan yüzüme gözüme çarpan soğuk damlalar
kalbimi sızlatıyor aşkımı incitiyor aşkımı dağlatıyor
uçup giden sensiz çılgın vakitlere kırgın
gönlüm

keşke sana varabilmenin bir yolu olsaydı
ah! bu kalbi nasıl dizginleyeceğim nasıl ket vurulur yoluna
nasıl alıp çekeceğim hasret kuyularından nasıl vazgeçer senden
esen her yel her seher aşkını anımsatıyor bana
keşke yüzünde açan sümbüllerin güllerin
güneşin ışığın olabilsem

koşup koşup kollarına atılabilsem
kimseler görmese kimseler duymasa
kuşlardan bulutlardan yağmurlardan başka
sinende bir kuş gibi uyuyup hissetmek istiyorum
dağların suların titreşimini

gönlümdeki
yaralara kabuklara çiziklere aldırmadan
keşke hep orada an’ nın içinde seninle kalabilsem
anne sütüne aç bir çocuk gibi emmek ruhuna ermek
sonra sarılıp sarılıp tekrar tekrar sarmalanmak
sarmak istiyorum seni

ah! yollar kangren
yollar ölümcül yollar kayıtsız
güçlü hortumların ağzına çekiyor beni girdap hüzünleri
gözlerim derinden fırlayan ok çarpıyor yıldızların kalbine
kanayan yarayım hep çevre yollarının yok keşkelerine
bir kez hatırlanmak adına karalanmış bir kağıt ah’lığında
kanatları kınalı kuşlardan kurşunlar döküyorum
kiremit çeşnili toprağın
kanlı dudaklarına

sevdiğimin aşk-ı sürgün
solup giden yiğit simasının ardında kalan kalbim perperişan
göğsümde kalan son aşk kırıntılarını da ecelin kör hatırına
sonum olarak bağışlıyorum leşçil akbabalara

...............

04:0221112024