Aşk-ı Sefer Şiiri - Polat Uzcan

Her yoklukta,
Kendi varlığımı zenginleştirmek için arıyorum seni.
Yokluğundan besleniyorum.
Her hatrımdan uzak oluşunda, yanıyor içim.
Anılarım körüklüyor, içimde sönmekte olan koru.
Neden, nasıl diye sormaksızın,
Kayboluyorum zaman denen riyakâr mevhumdan.
Adını,sanını bilmediğim topraklara
Hicret ediyorum sık sık;
Bir yudum mutluluğu tadabilmek için.
Tekrar tekrar ölüp dirilmek gibi...
Ama aynı bedene dönmekten muzdarip.
Toprak olmak kayıp değil.
Binlerce yağmur damlasını içmek,
Göklerin gözyaşına kucak açmak.
Toprak oldum seninle.
Ve de su.
Göğsümü kırarcasına akıttım pişmanlıklarımı.
Her zerresi zifir.
Tertemizim artık.
İçim temiz,
İçim toprak,
İçim su.
Yeniden açıyorum göğsümü semaya.
Yağmasan da gürler misin bulutlarınla?
Her defasında öleceğime her defasında yaşat beni.
Yağmurunla doyur.
Emzir ruhumu kana kana.
Hicretim sona ersin rüyaların son bulduğu yatağımda.
Rahman ve Rahim adıyla anayım hayatı ve seni.
Gün çıksın geceden.
Güneş doğsun bedenine.
Ve son bulsun dizeler bir seferinin gözlerinden.