özlemez mi insan sevdiğini
ona emanet etmişken tüm gülücüklerini
ve kaybetmişken kendini
kendi dünyasında
ve arıyorken mutluluğu
bir başka yürekte
ve bir başka bedende
leylin en gizemli vaktinde
güneşi beklerken
ve gün bir türlü doğmuyorken
özlemez mi insan sevdiğini
tüm nefeslerini ona emanet etmişken
ve o çok uzaklardayken
için için ağlamaz mı insan
Mecnun olup çöllere düşmüş
ve ateşler içerisinde Leyla’yı arıyorken
vardığı her serapta aldanıyorsa
özlemez mi insan sevdiğini
ona emanet etmişken yüreğini…
18.02.11
İsa YılmazKayıt Tarihi : 27.4.2011 18:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!