Aşk-ı Ölüm ( Mahmut Erol Bakırtaş & Muha ...

Belki olurduk bir gün beraber,
Sekerdik göklerden göklere,
Uçurumdan düşsek bile gülerdik,
Ansızın da olsa ölsek bile.

Olmasa bile ceplerimde para,
Çıkartırdım gül tane tane,
Yeterdi o yufka yüreğini açmam için,
Sadece verseler elime bir merdane.

Sevgimiz olsaydı sonsuz,
Koşardık kol kola,
Kalbimin en derin köşelerinde,
Kalıncaya kadar soluksuz.

Düşsem bile deli gönlüne,
Alabilirdim en fazla iki kelime,
Kim geçinebilir ki söyle ?
Bir iki kelam laf etmeyle.

Kelimeler de yetmez be gülüm,
O güzel sevdanı buluncaya kadar,
Yeniden çıkıp o sonsuz arşa,
Tekrar tekrar düşüp dururum.

Tam buluşurken dudaklarımız gökyüzünde,
Uyandım birden bire,
Baktım paslı kol saatime,
Çoktan geçmiş on yedi sene.

Seneler geçti nerelerdesin ?
Çok acı veriyor sesini işitememek kulağıma,
Bırakayım bu kalbi emanet sana,
Belki acımı kesersin.

Adımlarımız sevgiyle dolardı,
Sevda dolup taşardı adımlarımıza,
Ne ara yürür oldum hüzünlü adımlarla,
Yosunlanmış mezar taşının başında.

Keşke getirebilseydim seni geri,
Okşayabilseydim dudaklarını yorgun ellerimle,
Bitkin bakışlarımla kesebilseydim usul nefesini,
Kalbimle hissettirebilseydim narin sevdamı.

O yosunlu mezar taşlarına,
Göz yaşlarımı harcamak yerine,
Annemin cennet ayakları altındaki,
Murdar mermere paspas çekerim.

Her ne kadar da uzaklaştırsan,
Fütursuzca sevmekten kendini,
Bu zalim kara toprak,
Değerli kılıyor müteveffa bedenleri.

Ya benimsin ya kara toprağın derler ya,
İşte o zalim kara toprak benim,
Bir gün bütün nimetler varmayacak mı deryaya,
Olacağım müteveffa bedenlere muhafaza.