Aşk-ı Müebbet Şiiri - Abdullah Akyol

Hicran, zindan, müebbet, acı
Nedir bilmezdik gönül…
Sevgiyi bilirdik de, aşkı tatmamıştık hiç…
Yaşardık kendi halimizde muzipçe
Gülerdik, güldürürdük; gezerdik keyfimizce…
Aşk, meşk kitapları sıkardı bizi,
Ne gözde yaş vardı, ne kalpte sızı…
Kadın anneydi, teyzeydi, ablaydı;
Nineydi, halaydı, kız kardeşti bizim için.
Dahası yoktu! Ha bi de öğretmendi…

Sonra bir kadın çıktı karşımıza soğuk diyarlarda
Anneden, abladan, teyzeden, kız kardeşten önce
“Sevdiğim” deyiverdik ona biz
O günden sonra rakip olduk birbirimize ikimiz…
Sen benim bakmamı kıskandın ona,
Ben senin sevmeni…
Artık, diğer yarımız olmuştu…
Narin gelincik çiçeğimiz olmuştu…
Adını da bu yüzden “Şakayık” koymuştuk.
O yoksa yakınımızda, biz yarım kalırdık…
Solmasın diye uğraşırdık Şakayık…

Ne var ki; o ne bana baktı,
Ne seni sevdi gönül!
Aşkı öğrendik onda oysa…
Dahası aşk şiirleri yazmayı…
Bir kalemin ağladığını gördük dizelerde…
“Hadi yüreğim kalk gidelim buralardan”
Diye ağlamıştı en son,
Bir daha gördün mü kalemi gönül?
Ben biliyorum; hep senin üzerindeki cebimde,
Ne ağlayabiliyor şimdi, ne de susuyor…
Bir ucu seni dağlıyor, bir ucu beni…
Korkarım bir gün hepten patlayacak gönül!

Gidelim dedim, olmaz Şakayık burada dedin…
Kaldık! Hani Şakayık nerede gönül?
Hem biliyor musun, Şakayık bana
“İçinde benim olmadığım bir dünya kur kendine! ” dedi…
Yarım kaldık gönül, yarım.
Gelincik açmayacak baharda bahçemizde…
Dünya O’nlu yaşarken, biz O’nsuz yaşar mıyız gönül!
Aldım elime kör bıçağı,
Şakayık’ı öldürdüm gönül…
Canım O’na bağlıymış meğer, ben de öldüm...

Zindan evimiz şimdi, hicran evimizin adı…
Müebbet, O’nsuz geçen anlar, günler, yıllar…
Acı zindandaki çilekeş dostumuz…
Şimdi anladın mı zindanı, hicranı,
Müebbedi, acıyı, çileyi gönül?

Ben gidiyorum gönül,
Hicran zindanında sevdiğimin yasını tutmaya…
Ben gidiyorum gönül,
Acıyla müebbet yatmaya…

Âh min’el – Aşk…
Âh min’ez – Zindan…
Âh min’eş – Şakayık…

(5 Mart 2006, Akçakale)