Aşk-ı Kübra Şiiri - Ferhat Yavuz

Bir su ver ellerinden yandım ey aşk-ı kübra
Ah olup-olmayışın yaktı beni bu mecra
Yıktı beni kabusun ardında duran gerçek
Sen gibi bir acı bu ne geçti ne geçecek
Faile meftun olmuş kalpler besler sinegah
Bir ölse bin var ama taşınmazki bunca ah
Veballerin altında bilirim çatlar sırat
Hangi su yıkar beni hangi dicle ve fırat
Sanadır iniltiler seni dinler Isfahan
Bağdat'a giden yollar sana kan sana revan
Birde 'elif' der dilim sanadır tüm isimler
Sanadır gündüzlerin ardındaki tüm düşler
Sıkıldım artık benden hep aynıdır kelamım
La mim gibi sırsa da sensin bir tek meramım
Tasa etme kendine veda kaçar gözüme
Bundan bir kaç damla kan karışıyor sözüme

Yağmurun beni alsın boğsun dehlizlerinde
Sen saçında rüzgarı gezdiredur a gülüm
Müjde olur fermanım abıhayat dilinde
Küllerinden doğurur senden gelen her ölüm
Sen ki baksan yakarsın dokunsan yok olunur
Bir ordu gözyaşında firavunca boğulur
Devlerin tarihine bin yıllar önce düşen
Havva anamız çocuk, mazi desem yine sen
Vicdanı kalbine al sulardan işit beni
Ölüm çoğaltır bu hal sen beni bende beni