Aşk-ı Hüzn Şiiri - Zekeriya Terzioğlu

Son gemiyle kalktık,ayrıldık yalnızlar şehrinden,
Karanlığı yırtan bir sesle uzaklaştık,mutsuzluk ikliminden.

Önce hırçın dalgalar karşıladı aşkımızı kızgınca,
Ve de ardından martılar,
Güvertede sen ve ben,
Bir de büyük sevdamız.

Biz dans ediyorduk yağmurda,deniz taşıyordu durmadan,
Şimşekler çakıyordu,yüreğime vurmadan.

Ruhumu kanatlandırdın sevginle,
Sanki atlasam uçarım diyorum,
İçimde sana ait hislerimle,
Bekle kartanem,
Sana geliyorum

Yolları yılları bıraktık ardımızda,
Karakışları,bitmez haykırışları bıraktık,
Bazen ağlayıp bazen gülerek,
Bazı akşamlar sel olup,su gibi dökülerek,

Karanlığa inat hep mum yaktık gecede,
Ayrılığa inat aşkı andık hecede.

Dalgalar coştu,fırtına coştu zaman zaman,
Sallandık,savrulduk derken,
Birgün güneşle doğdun,
İçimde coşan fırtınada kayboldun.

Aşk-ı hüzn'dü bu,
Aşk-ı hazan,
Bir hırçın çocuktu,
Bir cani oyun bozan.

Nasılda geçti yıllar,
ne çabuk sönüverdi,
Ayrılığın acısı;
ne çabuk dönüverdi.

Çiğ yağmış tepelerde koşardık,bağırırdık,
Aşkımızı dağlara,göklere haykırırdık.

Şarkılar söylerdik seninle,bulutlara bakardık,
Hayaller aleminde,acıları yakardık.

Seni seviyorum,yüreğim senindir yar,
Ruhum senindir,
Gel de bir lahza,
Şu mecnunu sevindir.

Sensin içimde yanan yanardağ,
Damla damla patlayan sensin,
Gel de bir lahza,
Bu Mecnun da sevinsin.

Gözlerimde duman duman,bulut bulutsun,
Gel de yanıma bu Mecnun,
Ağlamayı unutsun.

Yağmurumibereketim,rahmetimsin; bil sen de,
Bir mabedsin,bir matemsin bende.

Gözlerime dolan baharsın,
Zencefilsin,gülsün,leylaksın,
Melekler bu sevdayı,
Aşkımızı kıskansın.

Hey yar seni ne çok sevdim bilir misin?
Seslensem bir gece,benimle gelir misin?

Bu kan damlayan gözler benim mi yüreğimin mi bilmem?
Yar sana ağlarım,sen gelmezsen gülmem!

Güllerin en güzeli sen ki tende açarsın,
Sen ki sevdiğim yalnız,saadete düçarsın.

Sana aşığım,
Seni seviyorum.