Aşk-ı Ezelî Şiiri - Eymen Erdem Akça

Ey sancılı geceler, ey karanlık hayaller
Puslu sonbahar gibi çevirmeyin yolumu
Şu cüz’î şuurumu benden çalan ehvaller
Bırakın, kurtulayım... bağlamayın kolumu

Yolcuyum ta Elest’ten ebed meclislerine
Kapıkulusu Hakk’ın gayra gönül bağlamaz
Müptelayım, meftûnum hak yol kavislerine
Bir ömr-ü derbeder hep yolda geçti... ağlamaz

Sancılar yâr-ı kadîm, lezzetler kokmuş sûret
Emellerim hâr içre, yangınlarım su gibi
Eskimiş kalıpların ardında eşsiz sîret
Bu garip ötelerden öte yolcusu gibi

Sen mi kestin yolumu ey âdi geçmiş günüm
Sen mi bağlamaktasın köhne dünyaya beni
Bekle! Göreceksin sen, ölüm benim düğünüm
Vuslat-ı Hayr-ı Mutlak alevlendirir teni

Sübûtum fenâm içre yandım yandım Sevgili
Kurb u bu’du bir bilip kandım nârına senin
Eridim, gör halimi gönüllerimin gülü
Var mı benden ötede var’sın diye sevenin

Varlığın öyle güzel, yokluğun cehennemdir
Sükûtun kelimeler çağlayan çavlan gibi
Bir lem'acık rahmetin cinâna mükerremdir
Seni seviyorum yâr! canıma canan gibi

Sevgin öylesinedir içimde cezbelerle
Sanki volkan misâli kaynıyorum aşkınla
En mûtena ahvalim gezinir izbelerle
Kıyıyorum dünyanın zevkine, yâr! , meşkinle

Yüreğim avucunda oynar dururken şimdi
Ben bir garip ehvalin kölesi oluyorum
Az önce ne dediysem şimdiki dediğimdi
Seninle an mutlaktır, seninle doluyorum

Yanıyorum cezbinle, kalbî kalaklar beni
Nevrûz-u aşk-ı câna atıyor nûru’l-enver
Sen çiz bu aşığının yolunun menzilini
Bir daha kevserinden bir yudumcuk sunuver

Kansın meftûn yüreğim kurbetinle visâle
Sana yandığım günüm, gecem belli mi cânım
Açıver perdeleri bağlanmayım misâle
Tek sana teveccühüm yalnız sana cânânım