Aşk-i Divane Şiiri - Murat Gezici

Aşkına düşeli, yıllara esroldum,
Sevdanı içeli, benliğimden soldum,
Gözlerin uğruna, candan geçer iken;
Bir bakışına, toz oldum da savruldum.

Bilemezsin seni nasıl sevdiğimi,
Göremezsin beni, virane halimi,
Sayfalara değil, can’a yazar iken;
Silemezsin yazdığım irlerimi.

Emsalsiz o gözlerine baksam dursam,
Aşkın uğruna her gece hep ben yansam
Zülfikar sevdamın, celladı sen iken;
Mahşer günü uyanıp tek sana koşsam.

Kuyulara düşen, misali Yusuf’um,
Denizde biçare, misali Yunus’um,
Yaralar içinde sabr-ı Eyyüb iken;
Gel diye haykıran feryad-ı Yakub’um.

Gönlüme değmişken gözlerinin fer-i,
Kim gelse de değişmez mahpus kaderi,
Levh-i mahfuzda Yaradan kalem iken;
Silinmez yazgısı, dürülür defteri.

Gül-i ruhsarımda esaretin kalmış,
Saçımın akında, parmak izin kalmış,
Hasretin yüreğimin leylası iken;
Gel ki gönlüm kışta, yaza hasret kalmış.

Sarılıp gecenin, intihar rengine,
Bir kez geleydin de, gireydin gönlüme,
Geceye hükmeden Yaradan var iken;
Güneş olaydın da, doğaydın evime.

Bakışların kaldı, ok gibi içimde,
Sevdana esirim, yangınlar içimde,
Ne şehidim ne gazi, meydan sen iken;
Bu hangi savaş ki bitmiyor ölsem de.