Aşk-ı Baki Şiiri - Savaş Barha

Ölümden korkan ben,
ölümü gülerek bekler oldum.

Seni tanıyınca ölümü sever oldum.
Sen bana gülünce Azrail’i dost bildim.

Ölüm aklıma geldikçe
yüzümde bir tebessüm belirir.

Çünkü ölmeden gülüşüne
şahit oldum, defalarca kana kana.

Gülüşünü görmediğim günlerde,
gülüşünü duydum en güzel haliyle.

Yanımda olmayışına bile
artık kederlenmiyor, üzülmüyorum.

Çünkü biliyorum,
gülüşüne doyamam.

Ömrümce dizinin dibinde otursam,
son nefesime kadar seni izlesem,
uyumadan, hiçbir şey düşünmeden,
günlerce, aylarca, yıllarca seni izlesem
yine de sana doyamam illegal yanım.

Ellerin ellerimde gözlerini izlerken
bile ölsem bana hep eksik kalırdın.

Şimdi yoksun, yine eksiksin.
Olsun. Olsun, canın sağ olsun.

Yokluğunu,
güldüğünde elmacık kemiğinden
öptüğüm günlere saydım.

Senle geçen her saniye
bir ömür değil miydi?

Binlerce saniyem senle geçti.
Binlerce ömrü senle yaşadım.
Binlerce kez mutlu oldum,
kalbimin en derinliklerine kadar.

Sanma günlerim
sensiz geçiyor.

Her an aklımdasın,
geceler boyu rüyamdasın.

Bedenin, bedenime ırak diye
yüreğimi, yüreğine ırak bilme.

Rüyalarımı ziyaretin bana yeter.
Düşlerimi süslemen sevdaya kâfi.

Unutma,
bu aşkın ne suçlusu olur,
ne de sanığı mahkum edilir.

Bu aşk, ebediyete kadar kalbe gömülür.
Dava görülür, karar verilir, kalem kırılır.
Geceler boyu yıldızlarla geçer bu ömür.
Bugünüm dün gibi, günlerimin hepsi kısır.