Aşk Hayatın Gerçeği

“Fena sayılmazdı geçmişim.

İki ileri bir geri yürürdüm.
Mutsuz olduğum anlar çoktu belki ama mutlu olduklarımın yanında, yine de bir mânâ ifade etmezdi mutsuzluklarım...
Ağlardım ama gülmelerim daha baskındı...
Kaybettiğim de oluyordu ya, kazançlarımı hiç yadsımazdım...
Günahlarımdan, ibadet ederek arınabildiğimi, en azından sanırdım...
Geleceğime yönelik düşünce ve plânlarımın önünde; bezginliklerim ve ümitsizliklerim daima engel olarak yerini alırdı zaman zaman...
Lâkin yaşama olan tutkum, çoğu zaman bu engellere aldırmazdı: usançlarımın yerini şevk, ümitsizliklerimin yerini iştiyak alırdı...”

”Sonra aşık oldum...”

”Oldum olmasına ama gördüm ki artık; bir adım ileri,bir adım geri yürümeye başlamışım! ..
Bir arpa boyu yol gitmelere bile hasret duydum...
Belki aşkın o garip hazzı dolayısıyla olsa gerek; oyalandım bir süre...
Ama hepsi o işte! ..”

İnandınız mı? ...
Doğru mu sizce? ..

Aşkın o garip hazzını ta yüreğinizde; bazen bir derin sızı, bazen ağyara nispet edercesine alnınızın tam ortasındaki bir ak yazı huzuru ile yansıyan “bilmem kaçıncı hali” ile hissettiğinizde; oyalanmak mı istersiniz, yoksa an’ ı doyasıya yaşayıp, “yâr ile yekpare” olup vuslat mı istersiniz? ...

Vuslattı aslında bütün arzum! ..

“Vuslat; / hırçın dalgalar arasında el ele tutuşmaktır / kıyıya inat açık denizlere bakmaktır / yaşamaktır bir göl yeşilinde kutsal hazları / açıklardaki son limana demir atmaktır! ..”

Yâr ile ben, son limana vasıl olduk ve demir attık!

“Uyanır şair: / ikinci bir bahar vardır manzumesinde yaşamın... / gün yeniden doğmakta, vuslat gelip çatmaktadır... çaresiz kıyısında dolaşırken kıyamın... / bir taze bahar coşkusu, şairi kuşatmaktadır... / uyanır şair... / sinesinde, bir taze bahar yatmaktadır! ..

Adımlarımız; artık hep ileri, daima ileri olmuştur! ...

Öncesi, sadece bir hezeyan! ...