Aşk Hamalı Şiiri - Turgut Erdoğan

Ben... Aşk hamallığı yapıyorum.
Belki de dünyanın en kötü mesleği bu, biliyorum.
Ama... Ama güzel bir kız görünce, dayanamıyorum,
Onu, her şeyden daha çok seviyorum...

Aşkımı küfelere koyup kalbime yüklüyorum,
Sevgimi Ağrı'ya, Everest tepesine çıkarıyorum,
Nefes bile almadan, bıkmadan taşıyorum.
Umut sokağı son numaraya gelince,
Yükümü boşaltıyorum...

Ben...Sadece aşk hamalıyım.
Yükümü isteyerek taşıyıp, istemeden bırakıyorum.
Ücretim olan düş kırıklığını, üzülerek alıyorum.
En yakın meyhaneye dalıp, kadehlere gömülüyorum.
Yeni yük çıkana kadar, eskisine içiyorum...