Aşk güneşini görmeden açmıyor gönül bahçesinde çiçekler. Her mevsim hazan-hüzün oluyor.Aslında sadece sevildiği yürekte ve sevildiğince sevebiliyor insan kendini. Ancak insanda sığınabiliyor insan Tanrıya. El ele,göz göze,gönül gönüle ancak kurtulabiliyor yalnızlığından.
Oysa ipotekler altında hayatlarımız. Herkes kendininkini değil bir başkasınınkini yaşıyor, borçlar ödemekle geçiyor bütün bir ömür kendini erteleyerek. “Yeter artık! ” diyebildiği anda ise,ölüm çoktan yerleşmiş oluyor hücrelerine.En güçlü umutlar,en yüksek enerjiler bile yeniden başlamaya izin vermiyor.
Mutsuzluktan kazınıyor yürekler,canlar yanıyor.Direnin.. (A.L. Nyb)
Süzülüp mavi göklerden yere doğru
Omuzuma bir beyaz güvercin kondu
Aldım elime, usul usul okşadım
Sevdim, gençliğimi yeniden yaşadım
Devamını Oku
Omuzuma bir beyaz güvercin kondu
Aldım elime, usul usul okşadım
Sevdim, gençliğimi yeniden yaşadım
