Aşk Gitmiş Şiiri - Nevzat Baloğlu

Bu son sessizliğe
İki söz söyledin uzatmadın
Odanın lambası sönünce
Duvarların çatlakları
Gözyaşlarıyla doldu
Bu gece düşlere tutuluyor
Susuyor konuşmuyor
Kavgaların tadı kalmadı
Nereye gidecen
Canım benim acımasız olma
Boş bir yatak
Açık bir kapı
Uyuyan bir çocuk
Pencereler aralanmış
Bir kol çantası bir hırka
Çıktın gittin dönüşün yok
Karanlıga gömdün sessizliği
Gözyaşını döktüğümüz odaların
Yastıkta kokusu yok
Bir çocuk anne
Bir koca eş
Çeşmeden her su damladığında
Gece saat onikiyi gösteriyor
Duruyor gitmiyor
İsminin yankısı çıkmıyor odamdan
Bağırmıyorsun artık bu odalarda
Konuşmuyor küçük dudakların
Beraber olmayınca geceler
Sabaha kadar ay tutulmuyor
Dönersin eski günlere dersen
Çıkarım bu evden senin gibi
Sahilde beklerim çözüm değil
Lambanın altında
Sarıldığımız o aksamları
Ay yüzüne değince
Yüzünün gölgesi
Benim yanagıma düşünce
Öpüyormu eskisi gibi soğukta
Sanıyorsun
Beklerim seni