Aşk Gemisi Şiiri - Mircevat Ahıskalı

Benim aşkım,
Çöl ortasında kalmış bir gemiye benzer.
Evet; Susuz çöller ortasında bir gemi.
O gemi ki belki de yaşadığı müddetçe;
Su görmeyecek!
Ama tatlı hayallar kurup,
Su aşkıyla yaşayacak.
Deniz değil,
Bir arık bile akmayacağını bile - bile...
Evet, işte bu; benim gemim!
Benim bindiğim gemi,
Umutsuz aşk gemisi,
Çölün ortasında bir gemi,

İşte ben bu geminin kaptanıyım.
Etrafa bakıyorum;
Sıcak çöl rüzgarları esiyor,
Çöl güneşi kasıp kavuruyor,
Ufukta bulut parçaları görünüyor,
Susuzluktan kuruyup, çatlamış dudaklarım;
Su, su diye mırıldanıyor.
Gözlerim umut dolu bakıyor.
Gaddar rüzgar,
Son umutları da uçurup götürüyor
Ve ben gemimle yine baş başa kalıyorum.
Çölün ortasında kumlara saplanmış bir gemi,
Benim bindiğim gemi.
İşte ben bu geminin kaptanıyım;
Umutsuz aşk gemisinin.
Ama olsun, aşk bu;
Ne zaman, neye bineceği belli olmaz.
Umutsuzda olsa aşk ya!
Gerçeklerden uzak,
Tatlı hayallara dalıyorum..

Bir gün tekrar Nuh tufanı kopar.
Yer yüzü yine sular altında kalır.
İşte o zaman benim gemimde suya kavuşur.
İşte o zaman vuslat gelir, hasret biter.
Umutsuz diye bir şey kalmaz.
Gerçekler acı!
Umutsuz aşklar dolu.
Ama hayallar benim,
Benim dünyam
Tatlı dünyam...
Kimse karışamaz,
Her şeye kavuşurum.
Hayallar tatlı, gerçekler acı.
Ben suya kavuşması mümkün olmayan
Bir geminin kaptanıyım;
Umutsuz aşk gemisi! ...