Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gölgesine sığındığımız aşkların yorumlarıyla tümlenince yaşananlar
Her aşk sızılı tükenişlerin ömür sahnesidir, bunun için çoğalır sancılar
Kırık düşler meyhanesine erken iner akşam, çizgileri gizlemez avuçlar
Onulmaz bekleyişlerin sarı saçaklarına tutununca hicran tükenir umutlar
Bir masal içinde hissettim kendimi.Yüreğinize sağlık Selahattin bey saygılarımla...
Yağmurla saklı hüzünlerin iliştiği, anılarda saklanan hüzünlü bir sevdanın şiiri mükemmeldi...
Yüreğinize tebrikler
K U T L U Y O R U M
U
T
L
U N U T U L M A M A K D İ L E Ğ İ Y L E.
Y
O
R
U
M U H T E Ş E M D İ ....TAM PUAN.......
Kendi sızılarımıza uzanan el gibi, ruhumuzun gelgitlerini soylu yüzleşmelerle karşılarız her mevsim. Oysa hep umutsuzluk duaları büyümez dilde, engin üzünçlerin kaygılarını göklere serperken biz, içten içe yalnızlığı kaşıklayan yoksul düş havarileri gibi yaşamın yazıtlarından anlamlar çıkarırız.
Şiir yaşamın duyumsama şekli, coşkuzu, hüznü olabilir usumuzda... Yaşamla bütünleşirken insan, geçen zamanın farkına varmadan, göz açıp/kapadığımız kısacık bir andır....Bizi yoğuran, kıvamıına getiren asıl yaşadığımız zamandır. KUTLUYORUM..SEVEREK OKUDUM TAM PUAN ve sevgilerimle başarı dileklerimi sunuyorum.
Belki de, en çok kendimiz için sustuğumuz bir anın içindeki düşünüşlerden yarattığımız kumdan kalelerdir düş sahillerimizde bizi bekleyen zaman. Yanaklarımızdaki sevi tozlarıyla içten içe harmanlanan, yürüdükçe biz sevi kaldırımlarını aşındıran. Hayata tutundukça bir sevginin diplomasız ustası oluruz.
Hiç bir şey için geç değildir,Aşkın güzelliği ve tadı her yaşta farklıdır bence,yaşamasını bile tabiiki,aşksız ve sevgisiz kalmamınız dileği ile yüreğinize sağlık,kutlarım.
Akıp giden bir zamanın yudumlanamamış deminde bir yutkunuş böler uykularımızı, gecenin tam orta yerinde. Kırık bir söz oluruz düne, bakışlarımız kapılır gider yıldızların dans ettiği göklere. Ağrımızın yaman kapsüllerini içer, gönlümüzdeki hüzzam şarkılarla karanlık denizleri geçeriz. En belirgin yokluklar süreriz ellerimize, suya sabuna dokunmadan. Tutkuyu sorgularken anılar, bir zaman kapsülü ıslanır nemli gecelerde, üşümüşlüğümüze sığınır ağrılı sözlerin hicranlı yollarından geçerek kendi dökülmüşlüğümüze söz oluruz.
Yuregine saglik -
Kalem tutan eline saglik .
Cok guzel .
Kutlarim .
üstadım;
bizleri hayatla ilgili derin düşüncelere sevk eden güzel çalışmanızı beğenerek okudum.. çok çok güzeldi..
kutlarım saygın kaleminizi ve sevgi dolu yüreğinizi..tam puan 10..akçaydan selam ve saygılarımla...ibrahim yılmaz
Ne kadar seversek sevelim, ne kadar sevdanın yollarında yürürsek yürüyelim aşk, gecikmiş bir rüzgâr hıçkırığıdır. Yüreğimiz titredikçe, bekleyişlerin dualarına dilimizi sürdükçe içimizdeki o yangınlı soruları uzaklara alıp götürür.
ALIP GÖTÜRDÜ OKURKEN BU MÜKEMMEL YAZINIZI TİTREDİKCE İÇİMİZDEKİ YANGILI SORULAR CEVABI OLMAYAN MEÇHULLERDE KALDI
KUTLARIM KALEMİNİZİ MÜKEMEML ÖTESİYDİ
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta