Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gözyaşlarım neler sakladı neler,
İçimde yeşeren zakkum çiçeklerini kopar
Geç kalmasın ellerin, sesin…
Düşlerimin çığlıklarını öldürme,
Onlar henüz doğmamış bebekler gibi.!
Umutlarda sakli arzular, ufacik bir isik bekler , yurekte kuflenmis duygular... Isiginiz ve dusleriniz hic ekslimesin Sayin Eroglu
düşlerinin çığlıkları
yaşıyorsa sende
gelcek seninle
saygılar
Binbir emekle biriktirdiğim düşlerimin gidecek yuvası yok
Umut bahçıvanıydım oysa…
Harikaydı üstat kalemin dert görmesin..bazen oluyor işte..ama umarım tekrar yakalarsın aşk böcüğünü :))
Çok vurucu imgelerle işlenmiş inanılmaz bir şiir.Sol yana söylenen sitemli bir türkü gibi söyledim durdum.Yüreğin nasıl bir yerdir senin sevgili hocam..Sen daha çok derinlere salarsın bizi 'Bu yürek bu sevda sende variken'
GÜZEL ŞİİR .SEVEREK OKUDUM .KUTLARIM İBRAHİM BEY .TAM PUAN
İbrahim Bey,
Zaten Elif Şafak'ın AŞK isimli kitabını yeni bitirdim, duygusalım bu konuda, şiirleriniz yarama tuz bastı. Bu arada kitabı okumadıysanız mutlaka okuyun...
İyilike kalın...
tebrikler efendim aşkın cığlığını harika yansıtmışsınız:)yüreğinize sağlık.saygılar.şiirimi beğenmenize sevindim.
ibrahim abi yine harika bir şiir seni yürekten kutlarım...
Gözyaşlarım neler sakladı neler,
İçimde yeşeren zakkum çiçeklerini kopar
Geç kalmasın ellerin, sesin…
Düşlerimin çığlıklarını öldürme,
Onlar henüz doğmamış bebekler gibi.!
Gözyaşlarımızda saklı olanları bir anlatabilseydik.
Kendimize dahi itiraf edemediğimiz zamanlar oluyor..Çok güzel bir anlatımdı.Tebrikler
Gözyaşlarım neler sakladı neler,
İçimde yeşeren zakkum çiçeklerini kopar
Geç kalmasın ellerin,sesin
Düşlerimin çığlıklarını öldürme,
Onlar henüz doğmamış bebekler gibi..!
Sevgili İbrahim Eroğlu
Aşk firar Etti Adlı şiirin mükembel her kelimesinde
hayata dair umutsuzluk yok
Hayata bu denili umutlu olmak ne kadar güzel birşey .kimileriminz hayatan bezmiş kimilerimiz yaşayoruz gibi onun farkına bile varamıyoruz .Sizi tebrik ederim Sevgili Eroğlu 10 puan yürekten kutlarım Seni .Saygılarımla Allaha emant ol
Bu şiir ile ilgili 131 tane yorum bulunmakta