Aşk Fermanı Şiiri - Ekrem Nalbantlı

İşitin hu! Ey yarenler! bu dert ile niyazımı
Hem dert ile figan ile, duyan var mı? Avazımı

Kim bile bu can elimde, aşk mihengi tuttuğumu
Gel aşıksan sen de dinle, şu benim gizli razımı

Aşksızlara divan olsa, dost sözü yavan görünür
Can dilinde mani sunsa, anlamaz ki bu nâzımı

Hâlimizdir gelen dile, meylimiz bellidir kime
Kim de neyle meşgul ise, dışa sızdırır özünü

Hâlvetim aşk diyarıdır, maniler hâl lisanıdır
Hakk'a yol tutmak dileyen, işitir yürek sözünü

Bu dert ile yola çıkan, ne arar sorar kendini
Benliği terkine vurup, nesneye kapar gözünü

Kim aşıksa yansın gelsin, benliğin boşansın gelsin
Pişmeye meyli yok ise, yalasın gaflet tuzunu

Pişmek bu seyr-ü seferde, atmaktır gayriyi terke
Havf-u recâ tertibiyle, yokluğa dönsün yüzünü

Hamlar bu derdi nesirde, name sanır da okurlar
Ne namedir bu ne şiir, arifler bansın özünü

Yola çıkmış bir kafile, şerli şersiz uysun diye
Yolda koyan şom nefs ile, eğri etmesin düzünü

Çağrıma yetişir ferman, kerem dilleri çözülür
Bu kısacık metin ile, anlattım derdim cüzünü.

râz: sır.
nazım: düzen, şiir, manzum
halvet: tenha yerde yalnız kalmak.
havf-u recâ: korku ile ümit arası hal
cüz: bölüm, parça.