Ben,
Yalnızlığın onurlu çocuğuyum kadın..
Kopardıkları göbek bağımla ayırdılar aşk’tan..
Ve unutturdular,
Hemen sonra ağlayışımdan..
Tutkulu kadınların sadakatsiz dokunuşlarına gömdüm ışığımı..
Gözlerin hala inadına yakıyorken karanlığımı,
Omzunu uzattı tanrı..
Ben ağladım..
Gömdüm kadın..
Yüz sürmediğim tenlere gömdüm kokunu..
Her sevişmede çoğaldın..
Ben eksildikçe her çoğalışında,
‘’Yalnızlık bu ‘’ dedi tanrı,
Fısıldadı kulağıma..
Hiç acımadın kadın
Bedenime sakladığım cehenneme üflerken nefesini
Acımadın..
Yaktın bütün gemileri..
Hayat kokan ellerinle uyudum ölüme..
En huzurlu maskemle yüzümde..
Ve seve seve..
Ben yalnızlığın onurlu çocuğuyum kadın..
Ölmem..
Ölemem aşk’tan önce..
Kayıt Tarihi : 11.7.2009 16:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
En huzurlu maskemle yüzümde..
Ve seve seve..
Ben yalnızlığın onurlu çocuğuyum kadın..
üreğinize sağlık,çok güzel beğeni ile okudum.Kaleminiz susmasın.
Ölmem..
Ölemem aşk’tan önce..
Ölmem..
Ölemem aşk’tan önce..
ÖLÜM ...
NE AŞKA NE UMUDA NE DE GİRDAPLARA KOYAR NEFESİNİ...
İSTEDİĞİ VE DİLEDİĞİ AN KAPIDADIR ŞAİR...
O GELENE DEK YAP RESMİNİ HEM DE FIRÇANA EN GÜZEL RENKLERİ VEREREK...
TEBRİKLER...
TÜM YORUMLAR (5)