Aşk düş(le) mesi...

En soğuk düşlerin
Kar yangınlarında kavrulan,
Koca bir dündü hayat…

En zoru biliyorduk,
Bu yüzden yetmiyordu ateş,
İçimizi ısıtmaya…
Yüreğimiz korlaştıkça,
Biz üşüyorduk…

Ben,
Vazgeçmiştim
Sokaktaki çocuk seslerinden…

Yönsüz bir yol alıştı gidişim,
Densiz belaların,
Kuytusunda uyuyordum…

Denize atmıştım zamanı,
Günsüz gecelerin,
Uykusuna dalıyordum…

Sen,
-Bilmiyordum-
İki elin kanda,
Toprağından kovulan,
Bir mülteci olmuştun…
Ve sonra kaybolmuştun
Bu yabanda…

Şaşkın bakışların,
Ve sessiz yakarışların,
Yükselirken semaya…

Tüketilmiş bir aşkın,
Sancısını yüklüyordun,
Hep aynı duaya…

Sonra bir gün,
Bir şey oldu…

Geri döndü zaman,
Ama mekan,
Kayboldu…

An’ı bulmuştuk,
Oysa viran olmuştu ülkemiz..
Ne yollarımız kalmıştı yürüyecek,
Ne şehirlerimiz…

Sonrayı bir türlü düşünemedik,
Öyle ağır geliyordu ki öncemiz…

Sıkıştık kaldık burada,
Dünsüz ve yarınsız…

Hadi, zamanı değil şimdi,
Birbirimizi kovmanın…

Gidecek ne bir yerimiz var
Ne de yurdumuz…

Yorulsun karanlıklar!
Tadına varalım sevişmenin,
Yataksız, döşeksiz, yorgansız…

Umuda, iyiye, güzele dair
Artık bizim sorgumuz…

Düştük aşk kuyusuna,
Cevabı bizde saklı,
Yok ki korkumuz………