Aşk diyorlardı… Şiiri - Mustafa Cilasun

Gönül hücremin hengâmesinde
Attığım adımlar bir boşluktaydı
Çekim denen illet çekip gitmişti
Haz adına konuşulan kelimeler
Manadan yoksun birer badireydi
Ahenk bulunmuyor, kaybolmuştu
Üç harften oluşan bir kelimeydi
Telaffuzu kolaydı manası hazdı
Bu değeri anlayan o kadar azdı
Her yaşadığını zanneden insan
Kimliğinden habersiz badireden
Aidiyet meşalesinde sinesinden
Hilkat garibesi nefs üçgeninden
Debelenirken yaşadığı her zevki
Tatmininde ki vahim derbederliği
Göremiyordu bu bir aşk diyordu
Salyası akan bir kuduran olmuş
Uçkuru kopmuş soysuzlaşmıştı
Nesil emniyeti onun derdi değildi
Din kaygısı şekliyetten ibaretti
Analar, bacılar onlara yabancıydı
Zevk nerdeyse cazibe ordaydı
Her bir kız orkideydi koparıldı
İnsafsızca ortalar da savruldu
Analar kıvrandı yürekleri yandı
Babalar şereflerini o an kaybetti
Bir zevk uğrunaydı yapılanlardı
Fütursuzca hiç utanmıyorlardı
Uygunsuzluğa kılıf bulmuşlardı
Aşk diye salyalarını saçıyorlardı.
Mecnunun aşkını bilmiyorlardı
Meczubun halinden anlamıyordu
Halden hiç bir şey yansımıyordu
Aşkı meşki ahengi bilmiyorlardı.